Hiçbir şey fayda etmiyordu ama bir yeri kapatsam diğer taraf patlak veriyordu ve artık bir gram gücüm kalmamıştı. Her saniye kendimde sorun arıyordum ve babam gibi her insanın farklı olduğunu kabul etmediğin için ve tüm insanların aynı fikirde olmadığını kabul etmediğin için artık kafayı yemek üzereydim bir kelime konuşmadan kaç kez acaba yanlış anlar mı diye düşünmekten kendimi kaybediyordum, bir hareketimde acaba kızar mı diye sessiz kalmaktan içimde birikmişti çok şey ve kendim olsam içimden geçeni yapsam yine beni terk eder mi diye düşünmekten artık ne geleceği ne de kendimi düşünebiliyordum. Bir yerde patlayacağını bilerek kendimi sıkıyordum haklı olsam dahi kendimi zorla bastırıyordum artık kalman için değil sadece biraz anlarsın belki diye yapıyordum ama nereye kadar dayanacağımı bilmiyordum. Düşündüğüm gibi çokta uzun sürmeden o lanet o gün beni o kadar ezmiştin ki hayatımda ilk defa bir kadına gerçekten sinirle bağırdığım tek zamandı ve onda bile üzülme diye yanına geldim özür dilediğimde aldığım cevap "siktir git bitti artık" olmuştu. Eve ağlaya ağlaya yürüyerek gitmiştim o gün sırf sen orada üzüldün diye yapmıştım bunu, terk edilmek veya ettiğin laflar sikimde bile değildi. O gün seninle son konuştuğum gün olacağını kendimi açıklamaya çalıştığım bilmem kaç satırlık mesajı attığımda engellediğini fark edince anlamıştım. Hatalarımla ve salaklığımla yüzleşip önüme bakmalıydım artık çünkü gücüm kalmamıştı ve dokunsalar paramparça dağılacaktım. Kendimle yüzleşirken bir gece aniden ağlayarak attığın mesajla irkilmiştim ve yine tek derdim sen olmuştun o an derdinle dertlenirken yine her şeyi unutmuştum. Ertesi sabah buluşup gün boyu senin moralini düzeltecek şeyler için uğraşınca gecesinde engelleyeceğini tahmin etmemiştim..
