Rüzgar yüzüme vurdukça o gece gerçekleri daha sert şekilde fark ediyordum. O an kendimi kullanılıp atılmış oyuncak gibi hissetmiştim ve hiç o kadar küçük düşmemiştim/düşüremezlerdi. Geceleri belki de benim kaderim böyle diye düşünürken "ulan bu kadarını hakedecek ne yaptım" diye düşünüp bir sigara yakıp o siktiğimin "sende kalmış" şarkısıyla dertleniyordum. Artık o gülerken kısılmasını çektiğin gözlerim kan çanağı oluyordu uykusuzluktan, adın geçtiğinde parlayan gözlerim artık buruk bir nefretle doluyordu.. Önceden bir dakika görmek için eve girmeyen ben evden çıkmaz hale gelmiştim seninle karşılaşıp o halimi görüp küçümseme diye. Önceden yapamazdım artık haklarını ödeyemem arkadaşlarımın desteğiyle kendimi toparlayabiliyorum, silemediğim resimleri silmeye başladım, o sokaklardan geçerken gözlerim dolmuyor artık ve benim için en önemlisi sürekli beni takip ediyormuşsun gibi gelmiyordu artık. İşin kötü tarafı ise bunları başarırken kendim olmaktan çıktım ben artık. Kimseyi düşünmeden gittiğim yolda karşıma çıkanları ezip geçer hale geldim, yanımda durmak isteyenlerin laflarına inanmak istemiyorum artık çünkü artık bir kez daha kendimi kaybedersem bir parçamı dahi toplayamam. Bazen düşünüyorum "ulan acaba hiç o yola çıkmasam nasıl olurdu?" diye, sonra diyorum "siktir et" benim bu hale gelmem de en büyük yardımcı sensin ve ne kadar teşekkür etsem az kalacaktır. Kendimi önemsemeyi, aileden başka kimsenin samimiyetine inanmamak gerektiğini, maddiyatın değil de asıl gerekli olan şeyin maneviyat olduğunu.. bunları başkası olsa beynime kazısalar yine öğrenemezdim. Sen öyle bir öğrettin ki bundan sonra bunların dışına çıkmıyorum sayende.
