En mutlu insan bendim artık, sabahlara kadar konuşmalar, her gün buluşup gezmeler ve her gün kokunu içime çekebiliyordum artık.. Geride kalan 1 sene ve acısını iliklerime kadar çektiğim 4 ay umurumda değildi sanki o an sadece sen ve seninle bir geleceği gösteriyordu önümdeki yol, en azından ben öyle sanmıştım sonunu görene kadar. Gün geçtikçe sanki eksik olan her şey yerine oturuyordu ailenle daha samimi oluyordum sende ailemle tanışmıştın ve tüm yakınlarımla tanıştırmıştım, herkes senin ne kadar güzel olduğunu ve çok yakıştığımızı konuşuyordu ve ben o gün yüzündeki masumiyeti ve çocuklarla ilgilenişini görünce ileride nasıl bir anne olacağını düşünmenin heyecanıyla o gece uyuyamamıştım. Artık geleceğim için adım atmanın zamanı gelmişti bundan sonra sadece seninle mutlu ve kimseye muhtaç olmayacağımız bir gelecek için uğraşmalıydım, ne gerekiyorsa hepsini planlayıp zamanla yoluna koymalıydım. Hesap edemediğim bazı şeyler varmış, ben bunlar için uğraşırken eskisi kadar ilgilenemiyordum, zaman ayıramıyordum ve bunun açıklamasını yapamadım ve düzeltmeye çalışamadım hiçbir zaman çünkü ben bunları öğrendiğimde aramızdaki bağlar kopmuş ve sen o bağlardan önüme duvar örmüştün. Seni tekrar kaybetmemek için sadece elimden gelen her şeyi değil, kendimde kalan son parça umudu kaybedene kadar uğraşmalıydım sen gitmek istedikçe ben kalman için her şeyimi veriyordum.. tıpkı ilk kez karşında tüm gücümü bırakıp ağlamadığım gibi, gitme diye yalvarmalarım gibi, hayatta yapmam dediğim şeyleri hayatta yaptırdığın gibi..
