INSIDE BEAST "Get Out Notorious Baby"

TANITIM

Daha 5 yaşındaydım annemi ve babamı gözlerimin önünde öldürdüklerinde.

Babam büyük bir şirkette yöneticiydi ve kırk yılda bir izin alabiliyordu. Annemin ısrarlarına dayanamayıp zar zor üç gün izin almıştı. Kış mevsimindeydik ve bu izini kayak yapmaya giderek değerlendirecektik. Uzun zaman sonra ailecek bir yere gittiğimizi düşündükçe yüzüm daha çok gülüyor, yerimde duramıyordum. Çok mutluydum. Uzun bir hazırlıktan sonra yola çıkmayı başarmıştık. Ben camdan karla kaplı yolları ve gökyüzünden düşün kar tanelerini izlerken babam birden fren yaptı ve geldiğimiz yöne doğru dönüp daha hızlı bir şekilde arabayı sürmeye başladı. Ne olduğunu anlayamamıştım. Yol mu kapalıydı? Ama neden geldiğimiz yöne gidiyoruz? Ve neden bu kadar hızlıyız? Korku dolu gözlerle anneme baktım.

''Korkulacak bir şey yok hayatım. Biz yanındayız. Muhtemelen yol falan kapalıdır. '' diyerek beni sakinleştiriyordu ama sesi titremişti.

Silah seslerini duyduğumda istemsiz olarak çığlık attım. Bir yandan anne diye bağırıyor bir yandan ağlıyordum. Tek yapabildiğim şey buydu çünkü.

''Selim! Neler oluyor?! ''

Annemin sesi normalde hep sakin ve huzur verici olurdu. Fakat bu sefer tam tersiydi.

Babam birden arabayı durdurdu.

''Siz burada bekleyin ve sakın arabadan çıkayım demeyin! Anladınız mı beni?! Sakın! '' Yan koltuğun çekmecesinden silahı alarak arabadan indi. Silah sesleri hala devam ediyordu.

2 dakika kadar sonra silah sesleri durmuş, her şey koca bir sessizliğe gömülmüştü. Kafamı kaldırıp camdan baktığımda babamın yerde yatan bedenini ve bedeninin altından bembeyaz karla dans eden kırmızı sıvıyı gördüm. Ben ne olduğunu anlayamamışken annem bağırmaya başlamıştı. Bir yandan ağlıyor bir yandan bana;

''Beni iyi dinle! Sakın arabadan çıkma tamam mı?! Tamam mı?!'' omuzlarımdan sarsmaya başlamıştı.

Annemi daha önce hiç böyle görmemiştim. Bu daha çok korkmama neden oluyordu. Kafamı sallamamla annem koşarak dışarı çıktı. Camdan bakmaya başladım. Babamın yanına gitmişti. Silah sesleri tekrar geldi. Kafamı çekerek koltuk yerine yere oturdum. Korkudan bağırmamak için ağzımı elimle kapatmış arabada bekliyordum. Bir yandanda titreye titreye ağlıyordum. Dediğim gibi, başka yapacak bir şeyim yoktu.

Bir süre sonra adamlardan biri diğerine bağırdı

''Bakın, ölmüşler mi?''

Başka bir adam bağırdı.

''İkisi de ölmüş patron.''

Kısa bir sessizlikten sonra gitmiş olabileceklerini düşündüm ve kafamı kaldırıp camdan baktım. Adamlardan birisi arabanın içine bakıyordu ve beni gördü. Gülümseyerek -ki bu gülümseme şeytani bir gülümsemeydi- Zorla kolumdan çekerek dışarı çıkardı ve patron dedikleri siyah takım elbiseli adamın yanına götürdü.

''Patron burada küçük bir kız var, bana soracak olursanız hemen öldürelim.''

''Hayır o ölmemeli. Büyüdüğünde ailesinin intikamını almak için içinde oluşan öfke çok büyük olacak. İşimize yarayabilir. Yanımızda götüreceğiz.'' dedi patron dedikleri adam bana gülümseyerek.

Ben ise arkamda kalan anne ve babamın cansız bedenlerine bakıyordum. Kıpkırmızı kanları beyaz karın üzerinde akarken söz verdim kendime. Bugünü asla unutmayacağım ve büyüdüğümde bunların hepsini ödeteceğim.