01

610 24 1
                                    

Het is zaterdagmiddag en ik lig nog steeds in bed. Ik heb absoluut niks te doen vandaag. Ik weet dat sommige vrienden me al hebben  aangeraden om op een sport te gaan. Tegen de verveling en de overuren overdenken.

Ik doe eindelijk de moeite om uit bed te gaan en slof naar de woonkamer toe. Daar zet ik eerst een koffie. Ontbijten doe ik niet. Al lang niet meer. Misschien is sport wel een goed idee.
Dan verlies ik misschien een paar kilootjes.
En dan worden mijn gedachten misschien weg gehaald van mijn brake up met Robbie.

Aan tafel begin ik op te zoeken waar ik een leuke sport zou kunnen doen. En welke sport me aanstaat.
Vele sportclubs en vele verschillende dingen komen langs. Dansen ga ik zeker niet doen. En paardrijden ook niet. Dan donder ik er vanaf en beland ik nog in het ziekenhuis ofzo met mijn lompe gedrag.
Ik zoek verder.
Tot ik op een sportclub beland die nog redelijk dicht bij mij thuis is. Het is een tennis club en er zijn niet veel clubmemebers. Daar ben ik ook wel redelijk kieskeurig in. Ik heb een redelijk grote sociale angst.
Maar ook hoe minder mensen, hoe minder kritiek en hoe kleiner de kans op negatieve gedachten.
Ik wil niet dat het opnieuw fout gaat. Niet gelijk een jaar gelden. Daarom heb ik die sport nu nodig. Zodat mijn gedachten ergens anders op gevestigd kunne worden en dat het niet zo snel fout gaat gaan als toen.

Het is blijkbaar 5km verwijderd van mijn huis, en vandaag is hij open. Misschien moet ik eens gaan kijken. En dan kan ik beslissen of ik er weldegelijk naartoe wil blijven gaan of dat ik een andere sport moet zoeken.

Ik drink nog snel mijn koffie leeg en maak dan een sporttas klaar. Niet dat ik tenniskleren heb ofzo maar ik moet daar niet met een spijkerbroek toekomen.
Ik maak me even schoon en vertrek dan naar de club.

~

Ik kom aan bij de Bali en kijk een beetje rond. Wanneer er een mevrouw te voorschijn komt glimlacht ze vriendelijk naar me.

"ik kom een abonnement maken voor de tennisclub." Zeg ik net luid genoeg zodat ze het kan horen.
"heb je al ervaring of heb je een trainer nodig?" Vraagt ze vriendelijk.
"euh....een trainer." Tuurlijk heb ik geen ervaring. De enige sport die ik ooit gedaan heb is volleybal.
"privé of in groep?" Misschien is groep wel goed. Dan Erk ik ook direct aan mijn sociale angst.
"liever privé"
Ik weet dat vanaf he tin groep is dat dit dan de laatste keer is dat ik hier naartoe kom.

"Wat is uw naam?" Vraagt ze terwijl ze allemaal dingen in haar computer intypt.
"Matthyas Het Lam" zeg ik.
"Ok, wil je vandaag een proefles doen of wil je direct beginnen?"
"Euhm..en proefles alsjeblieft" ze knikt en typt verder op haar computer.
"U mag zich omkleden als dat nog nodig is en dan kan je naar baan zeven gaan."
"Dankuwel mevrouw" ze ik snel voordat ik naar de kleedkamers loop. Ik pak mijn sportkleren uit mijn tas en kleed me om. Mijn hoodie houd ik aan. Ik heb nog steeds moeite met het rondlopen in korte mouwen.
Wanneer ik klaar ben met omkleden ga ik opzoek naar baan zeven.

Wanneer ik die eindelijk gevonden heb open ik de deur langzaam. Daar staat er een blonde meneer te wachten. "U bent Matthyas Het Lam?" Vraagt hij. Ik knik en sluit de deur. "Kom maar" zegt hij wanneer hij ziet dat ik niet verder ben dan net voorbije e deuropening.
Ik slik even en kom dan naar hem toe." Ik ben Milo" zegt hij en hij steekt zijn hand uit. Even hapert ik en twijfel ik om zijn hand te schudden. Ik pakt hem vast en schud. Zijn handen zijn zacht.
"Dus je wou beginnen met een proefles?" Ik knik.
"Heb je al enige ervaring?" Ik schud mijn hoofd.
"Je bent niet echt spraakzaam he?" Zegt hij dan grinnikend. Ik slik. Hoorbaar blijkbaar. "Dat is geen probleem hoor" zegt hij snel.
"Ok kom we gaan beginnen"
Hij gaat snel naar de zijkant en pakt twee tennisraketten en twee tennisballen. "Ok we gaan-
"Wacht nee leg de tennisbal even weg" onderbreekt hij zichzelf. "We gaan eerst leren hoe je de tennisraket vasthoud." Ik knik als teken dat ik luister.

Hij toont hoe je de tennisraket moet vasthouden. "Ja, goed" zegt hij wanneer ik het eindelijk door heb. Ik leer ook echt traag zeg. "Ok, en dan nu hoe je een slet geeft. Eerst zonder bal" hij toont de beweging voor en ik volg hem.
Deze keer duurt het minder lang om het te kunnen en Luit het na de derde keer. "Ja, die is goed. Ok herhaal dat nog een paar keer en dan kunne we het met de bal doen."
Ik herhaal mijn beweging een paar keer en kijk dan vragen naar Milo. Hij knikt en pakt de tennisbal. "Ik gooi hem en jij probeert hem weg te slaan." Ik knik en zet me klaar.
Hij gooit de bal en ik sla. Maar ik sla te laat en de bal beland achter mij op de grond.
Ik pak de bal op en geef hem terug aan milo. Het is fijn dat hij niet teveel kritiek geeft en rustig met me omgaat. Het geeft me een veilig gevoel.
Hij gooit opnieuw de bal en opnieuw sla ik. Ik raak de bal met de zijkant van mijn raket. Maar hij valt toch nog naast me op de grond.
Opnieuw pak ik hem op en geef hem aan Milo.

Zo is het nog tien keer gegaan. Eindelijk heb ik het onder de knie en sla ik al vier keer achter elkaar recht op de bal. Nu moet het alleen krachtiger.

~

Het uur is gedaan en ik wil vertrekken. "Zie ik je volgende week terug?" Hoor ik achter me. Ik draai me om en kijk nu recht in de ogen van Milo. "Ik denk het" zegt ik stil. Hij glimlacht. "Leuk" hij zwaait naar me en ik zwaai terug. Ik open de deur en loop traag naar de kleedruimtes. Ik kleed me langzaam om als ik Milo hoor praten met iemand anders op de gang. Het is zo luid door de weergalming dat ik het niet eens kan negeren.
"Is dat niet laat om t beginnen met sport?" Hoor ik een onbekende stem vragen. "Laat? Ik denk niet dat hij zo oud is hoor. Hij leek 26 ofzo?" Hoor ik Milo zeggen. "Maar valt hij mee?"
"Hij praat niet veel...maar hij leert snel, sneller dan de andere. En...het stoort eigenlijk niet echt dat hij niet veel praat."
"Is hij stom?" Vraagt de andere. "Ijs en het niet. Waarschijnlijk is hij niet vaak is sociaal contact gekomen en heeft hij daarom moeite. Ik weet het niet." Zegt Milo. "Hij klinkt echt raar. Zeker dat je daar nog les aan wilt geven?"

Ik kan niet verder luisteren. Ik ben toch al omgekleed. En ik wil niet weten wat zijn antwoord op die vraag is. Snel pak ik mijn tas en loop de kleedruimte uit. Ik loop langs Milo en de ander persoon langs. Wanneer ik verder in de gang ben merk ik dat het stil is en dat hij het gesprek niet verder zet.

Misschien was ik fout. Misschien kan ik nooit van die kritiek omlopen.

Comfortbnkz™

van jou leren - mitthy Waar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu