van jou leren - mitthy

09

Natuurlijk is Milo bij mij blijven slapen -iets waar ik stiekem heel hard op hoopte- Hij sliep beneden op de bank. Ik weet niet of hij vandaag nog lang gaat blijven, maar ik ben al blij dat ik de ochtend met hem kan delen. Want of ik het nu wil of niet, Milo maakt mij gelukkig. We hebben gisteren veel gepraat na de film, en je zou kunnen zeggen da we beste vrienden aan het worden zijn. Maar ergens is mijn hartje ook licht gebroken. Hij vertelde gisteren -toen we bij het bespreksonderwerp liefde kwamen- dat hij iemand heeft ontmoet waar hij smoorverliefd op is. Ik weet niet eens waarom het me pijn doet, misschien ben ik bang dat als hij en die persoon samen zouden komen, hij geen tijd meer met me wil doorbrengen. 

Langzaam wandel ik de trap af om het ontbijt te halen. Zeker nu dat Milo hier is moet ik iets eten, en probeer ook echt beter te worden. Ik wandel naar de keuken waar ik mijn handen even op de koude plaat laat rusten, ik tik met mijn vingers denkend aan wet ik zou eten. Ik heb bakcroissants die ik in de oven kan steken, of zou ik beter een fruitsla maken? Ik haal mijn handen omhoog en loop richting de koelkast. Ik pak de koude klink van de koelkast vast en kijk naar welk fruit ik nog heb. Wanneer ik zie dat ik nog een watermeloen en blauwe bessen heb pak ik die uit de koelkast en leg ik die op het aanrecht. Snel pak ik een mes en begin ik met het snijden van de meloen. Tijdens het snijden bedenk ik me dat Milo nu eenmaal iets meer eet dan een hele kleien schaal met fruit omdat hij geen eetproblemen heeft, dus pak ik snel mijn bakcroissants en steek ik die in de oven. Wanneer ik verder ga met het in klein snijden van de watermeloen komt Milo binnen gesloft. 

"Goede morgen Matthy" zegt hij gapend. "Goede morgen Milo" zeg ik zonder op te kijken van wat ik aan het doen ben. Ik hoor hoe Milo voor me aan de andere kant van het kookeiland komt staan. "lief dat je ontbijt maakt" hoor ik hem zeggen. Ik kan et niet laten om zacht te glimlachen. Of ik het nu wil of niet. Milo geeft mij een veilig gevoel. "Er liggen croissants in de oven, als je daar zin in hebt" zeg ik, eindelijk opkijkend van de watermeloen. Hij knikt en lacht zacht en loopt dan naar de oven. Terwijl ik het fruit in twee kommetjes doe en die op tafel zet. Wanneer ik ook twee vorken haal zet Milo dan de croissants op tafel. Snel haalt hij ook twee kopjes en zet die bij onze kommetjes. "wil je koffie" vraag ik zacht. "graag, chef-kok matt" ik lach en draai me snel om op weg naar het koffieapparaat, niet omdat ik snel koffie wil maken, maar omdat ik niet wil dat hij mijn blos zou zien. Ik voelde gewoon hoe mijn wangen warm rood werden. 

Wanneer de koffie gezet is kom ik terug aan tafel zitten met de twee tassen koffie. "Hier Mielo" hij pakt de koffie aan en bedankt me. "Heb je nog plannen vandaag" vraagt hij. "Niet echt,..."
"Maar" zegt hij. "Ik ben moe" zeg ik verder. Ik hoor hem grinniken. Ik kijk verward op en geef hem een blik die zegt dat ik niet weet waar hij om moet lachen. "je doet alsof het zo erg is" zegt hij zacht lachend. "Ik...ik dacht dat je iets zou willen doen, en ik wil niet degene zijn die dat zou verpesten"
"Hey, je zou het niet verpesten, en eerlijk. Ik had ook niet echt zin om iets te doen" ik zucht opgelucht. Ook al blijft er een licht gevoel van schuld. Wat als hij wel nog iets wou doen? Wat als ik het weer voor iemand heb verpest?
En wat als hij me nu verlaat? Ook al zou hij gewoon naar huis gaan, en heeft hij daar alle recht op. Ik ben nu opeens gewoon bang om alleen te zijn.
"Matthy?" Ik kijk op van mijn kommetje fruit waar ik blijkbaar nog niks van gegeten heb. "alles ok? Je bent niks aan het eten en je leek even weg" ik moet even nadenken wat ik zou zeggen maar voor ik nog maar iets kan zeggen komt Milo naast mij zitten. Hij legt zijn hand twijfelachtig op mijn bovenbeen. Pas wanneer ik toestement  knik legt hij hem met zekerheid op mijn bovenbeen. "je bent aan het overdenken he" ik knik en durf hem niet aankijken. Waarom durf ik hem nu weer niet aan te kijken?

"Moet ik bij je blijven tot je klaar bent?" Vraagt hij lief. Ik knik zacht met tranen in mijn ogen. Pas wanneer er een geluidje mijn mond verlaat voor ik hem me dichter tegen hem aan trekken zodat ik met mijn hoofd op zijn borstkas lig. Zacht wrijft hij over mijn rug tot ik rustig zou worden.
Mijn hoofd word licht en en mijn ledematen zwak. "waarom Robbie, waarom?" Mompel ik huilend. "wat heb ik gedaan? Ik ben nu toch mooi?" Ik voel handen in mijn haar en ik word herder tegen de borstkas gedrukt. "Matt, ik ben Milo. Robbie is hier niet" hoor ik die persoon zeggen. "Matt, Robbie is weg" en luide snik verlaat mijn mond weer.
Ik jammer luid en bestel me dichter tegen Milo aan. Pas wanneer mijn ledematen weer ontspannnen trek ik me langzaam terug van Milo. Ik veeg mijn tranen af met mijn mouw en kijk naar Milo. "sorry"
"Geen probleem"
Een moment van stilte valt en ik draaie langzaam terug om naar mijn kommetje.
"Hey, euhm...weet je toevallig hoe het komt dat je soms denkt Robbie hier is?" Hoor ik Milo opeens vragen. Ik kijk licht geschrokken op. Niet omdat het niet gepast is wat hij vraagt. Maar omdat ik het antwoord zelf niet weet. "Je moet het niet zeggen als je je er niet goed bij voelt."
"Nee, dat is het niet. Ik...ik weet het gewoon zelf niet." Hij knikte zacht en geeft me een knuffel. "we gaan het even laten en je eet je ontbijt op. We kunnen het later uitzoeken...als je dat wilt natuurlijk"
Ik knik en glimlach naar hem.

Of ik het nu wil of niet. Milo geeft mij een veilig gevoel.

Comfortbnkz™