"shit ආයෙ වැස්ස පටන් ගත්තනෙ"
"වහින කොට නුවර ලස්සනයි"
" මට නම් මේ වැස්ස එපා වෙනවා...දැන් පාරෙ traffic , උබටත් කිව්වනෙ සදෙව් මම මොනා හරි කාපං කියල කොහෙද ඉතින් උබ කැෆේ එකට ගිය වෙලේ ඉදං මූකලං බස්සා වගේ ඔරවං ඉන්නවා"
" නෑ බං බඩගිනි නෑ ආන්ටිත් ගෙදර උයල ඇති ගෙදර ගිහිං ම කනවා,"
" උබ ඉතිං අම්ම උයපුවා කාල ලකනු දාගනිං"
හසිත ඔහේ කියව කියව ඉද්දි සදෙව් කාර් එකේ window එකෙං වැස්ස උනත් කලබලකාරී නුවර පාරෙ එහා මෙහා යන මිනිස්සු දිහා බලාගෙන හිටියා....වැස්සට රොබරෝසියා මල් වැටිල පාර දෙපැත්ත රෝස පාට වෙලා...සමහර මල් පිනි බිංදුත් එක්ක කාර් එකේ ඉස්සරහ වීදුරුවට වැටිල...මේ ගෙවෙන්නේ රොබරෝසියා වසන්තෙ මුල් කාලෙ නිසා මුලු නුවර නගරයම රෝස පාටිං වැහිල...නුවර ලස්සන බලන්න එන කෙනෙක්ට නම් මේක තමයි හොදම කාලෙ....
Time passed.....
.
.
.
.
.
තාම වැස්සෙ නම් අඩුවක් නෑ...බර කල්පනාවක හිටිය සදෙව් පියවි සිහියට ආවෙ පෝන් එක රින්ග් වෙන්න ගත්ත නිසා...
" හෙලෝ...."
" හෙලෝ පුතා...මොකද කරන්නේ නිවාඩුව හොදද"
" වරදක් නෑ තාත්තෙ අද නම් උදේ ඇවිදින්න ගියා දැන් නම් වහිනවා"
" එහෙනම් සීතල ඇති"
" ඔව් ටිකක්"
" මම ඔයාට කෝල් කරෙ good news එකක් කියන්න"
" මොකක්ද"
"ඔයා KDU යන්න තේරිලා ඊලග සතියෙ යන්න ලෑස්ති වෙන්න"
"හ්ම් ඒකත් හරි එහෙනම්... "
" Good luck පුතා දැන් ඉදං ඉතිං ඔයා ඔයාගෙ පාරෙ යන්න"
" හ්ම් thanks තාත්තෙ"
සදෙව් ගෙදර අය එක්ක වැඩිපුර කතා කරන කෙනෙක් නෙමෙයි එයාට මේ වෙලාවෙ සතුටින් කෑ ගහන්න හිතුනත් එයා ඒ සතුට එලියට පෙන්නුවෙ නෑ එයා එහෙම තමයි පොඩි කාලෙ ඉදං ගෙදර අය එයාගෙ හීනවලට යන්න support කරෙ හරිම අඩුවෙන් මේ හැමදේම එයා එයාගේ මහන්සියෙන් ලබා ගත්ත දේවල්...
සදෙව් බැල්කනි එකට ගිහින් අහස දිහා බලාගෙන ලොකු හුස්මක් ගත්තෙ ජීවිතේ තමන්ට තිබ්බ ලොකු හීනයක් ඉෂ්ට වුන නිසා... ඒයාට තාමත් ජීවිතේ ලොකු හිස් බවක් දැනෙනවා...එයා දන්නෙත් නෑ ඒකට මොකක්ද කරන්න ඕනි කියල...
