မာမီ့ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး အေပၚထပ္က ခ်စ္ရသူရိွရာ အခန္းဆီ လာခဲ့လိုက္တယ္။ဝမ္းနည္းေနတဲ့ခင္ပြန္းေလးအတြက္ ဝယ္လာတဲ့လက္ေဆာင္ေတြနဲ႔ ေခ်ာ့လို႔ရမယ္လို႔ေတာ့ ထင္ပါတယ္။
ေဒါက္ ေဒါက္
"ကိုယ္ ဝင္လာမယ္ေနာ္"
ကိုယ္ကသာ ေျပာေနတာ အထဲကလူျဖင့္ တစ္ခြန္းမွေတာင္ ျပန္ေျပာေဖာ္မရပါ။
ကြၽီ!
တံခါးဖြင့္ၿပီး အခန္းထဲ ဝင္လိုက္ေတာ့ ေတြ့ခ်င္ေနတဲ့ ပံုရိပ္ေလးက ရိွမေနပါ။ဟိုဟိုဒီဒီရွာၾကၫ့္ဖို႔ အေနာက္လွၫ့္လိုက္တဲ့အခ်ိန္ ျမင္လိုက္ရတာက မ်က္ေထာင့္နီနဲ႔ မ်က္လံုးထြက္မတတ္ ကိုယ့္ကို စိုက္ၾကၫ့္ေနတဲ့ ရွာေနခဲ့တဲ့ ပံုရိပ္ေလး။မေမ်ွာ္လင့္ဘဲ ရုတ္တရက္ေတြ့လိုက္ရတဲ့အေနအထားဆိုေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ လန႔္သြားသည္။
"အမေလး!!!လန႔္လိုက္တာ ခ်စ္ရင္ထူးရယ္"
"လန႔္ရေအာင္ ဘယ္အေၾကာင္းေတြးေနလဲမွ မသိတာ"
"ေဟာဗ်ာ ဘယ္အေၾကာင္းမွမေတြးရပါဘူးဗ်ာ။ေဟာ့ဒီက ခင္ပြန္းေလးနဲ႔ သားေလးကိုပဲ ေတြးေနတာပါ"
"အပိုေတြ။ဘာေတြ ဝယ္လာတာလဲ"
"ဘန္ေကာက္လက္ေဆာင္"
"ဘန္ေကာက္က ျပန္လာမွေတာ့ ဘန္ေကာက္လက္ေဆာင္ ဝယ္လာမွန္းေတာ့ သိတာေပါ့"
"သိခ်င္ရင္ ကိုယ့္ကို အာဘြားေပး"
"မေပးခ်င္ပါဘူး။မဟုတ္လည္း ေနာက္က် သိရမွာပဲကို။ခန နားၿပီး ေရခ်ိဳးေလ။ငါ ေအာက္ထပ္မွာ မာမီ့ကို သြားကူလိုက္အံုးမယ္"
"မနားေတာ့ဘူးေလ။အိမ္ျပန္ရေအာင္"
"ခ်က္ခ်င္းႀကီး ျပန္ေတာ့မွာလား"
"အင္း ျပန္ရေအာင္။ဒီမွာဆို မာမီတို႔ရိွေတာ့ မလြတ္လပ္ဘူးေလ"
"မင္းေနာ္ မဟုတ္တာေတြ"
"ဘာမင္းလဲ။အခုတေလာ အက်င့္ပ်က္ေနတယ္ေနာ္"
"ဘာကိုလဲ"
"ေမာင့္ကို ေမာင္လို႔ မေခၚတာၾကာၿပီေလ။အဲ့ဒါ အက်င့္ပ်က္ေနတာပဲေပါ့ မဟုတ္ဘူးလား"
YOU ARE READING
မလွှဲတဲ့ဖူးစား
General Fictionမွေးကတည်းက ပခုံးဖက်ပေါင်းလာတဲ့ သူငယ်ချင်း၂ယောက် လက်ထပ်ပြီးချိန် အိမ်ထောင်ရှင်ဘဝကို ဘယ်လိုဖြတ်သန်းနေကြလဲဆိုတာကို မလွှဲတဲ့ဖူးစားမှာ ဖတ်ကြည့်ကြရအောင်နော်...
