The traumatized girl and the five idiots

Ziekenhuis

(Matthy's Pov)
Shit shit shit. "RAOUL HELP." Schreeuw ik uit angst en stress. Geen idee waarom  ik Raoul roep maar het voelde het best. Hij was het meest verstandig van ons vijven en zou weten wat te doen. Ik word uit mijn gedachten door Raoul die bijna schreeuwt als die bij Mia aan komt. "Uhm Matt ik denk dat we de rest van de jongens moeten roepen, we moeten haar wakker krijgen, haar wonden schoon maken en haar kleding verwisselen en als het erg is waarschijnlijk naar het ziekenhuis." Zegt Raoul. " MANNEN HELP." Schreeuw ik door het huis heen. En al snel hoor ik voetstappen door het hele huis totdat alle jongens vij ons staan. Allemaal trekken ze wit weg als ze zien wat er is gebeurt. "W-wat is er gebeurt" stameld Robbie.

We staan nu met zijn vijven om haar heen, we wisten dat we haar mauwen omhoog moesten doen maar we waren allemaal bang voor hoe heftig het zou zijn. Totdat Raoul dichter bij Mia gaat zitten en neer knielt. "Ik doe het wel." Zegt hij kortaf voordat hij de doorweekte mauw  omhoog schuift. Iedereen trekt wit weg en Robbie loopt naar buiten omdat hij bijna moet kotsen. Heel haar onder arm zaten onder diepe sneeien , diep en dikke sneeien waar nog steeds bloed uit stroomde. Het was zeker geen smakelijk iets om te zien en iedereen was er zeker van geschrokken. "Er is geen tijd ze moet naar het ziekenhuis, bellen we of rijden we aan?" Vraagt Raoul.

Het is tien minuten later, we hadden 112 gebeld, toen ze hoorde vinden ze het slimmer om haar niet op te halen met een ambulance, dit zou het meisje alleen maar bang maken en het zou lang duren om daar te komen met een ambulance. Dus nu zaten ik, Koen en Raoul in de auto op weg naar het ziekenhuis met een meisje nog steeds achterin bewusteloos op Koens schoot. Iedereen was vreselijk bang, Robbie was niet mee door zijn zwakke maag en angst voor bloed. En Milo was niet mee omdat hij het niet durfde. Hij was te bang voor de uitslag. Wat er zou gebeuren met het meisje en of ze nog wel met de jongens zou mogen blijven wonen.
Eenmaal aangekomen til ik  Mia uit de auto en rent belang met haar het ziekenhuis binnen, met Raoul en Koen op zijn hielen. Er stonden al dokters en zusters op hun te wachten als ze binnen komen. Ze zeggen bijna niks tegen mij en de jongens alleen een kleine "geef haar maar hier." Door een van de zusters die haar op ene brancard legt. Ze word weggereden naar een kamer waar een bed en heel veel apparatuur klaar stond. Mia werd nogsteeds bewusteloos op het bed gelegd, ze kreeg een infuus voor bloed wat ze was verloren, beademingsapparatuur en nog veel andere dingen waar ik de naam niet van weet. Ik ben zo bang wat er met mijn nichtje gaat gebeuren.

Het is nu een paar uur later en Mia is nu 1 uurtje wakker, de dokters zijn ondertussen al een paar keer komen kijken maar ze hebben mij en de jongens nog steeds niet veel informatie gegeven. Het is nu al laat in de avond en Raoul is naar huis gegaan. Koen daar in tegen is nog steeds hier. En gaat ook niet weg tot ze duidelijke informatie en mij en Koen hebben gegeven, wat denk ik nog lang kan duren. Maar dan opeens komt de dokter die al de hele nacht Mia aan het onderzoeken is binnen.

"Hallo mannen, we hebben nieuws voor jullie" zegt de dokter tegen ons. " We hebben de wonden onderzocht en ze zijn inderdaad heel diep en zijn nu al aan het ontsteken." "Dit betekent dat ze bij bepaalde sneeien hechting en en nodig heeft." Verteld de dokter nog verder. Dit was minder heftig dan we hadden verwacht en ik hoor Koen achter me zuchten van opluchting. "Maar u snapt ook dat ze naar een psycholoog zou moeten gaan nadat dit is gebeurt." "Daar waren we al mee bezig meneer, waarschijnlijk kn ze er volgende week terecht." Antwoord ik meteen. "Dat is mooi om te horen, ze mag morgen ochtend naar huis als we haar hechtingen hebben gezet."

Het was nu bijna ochtend en ik heb niks geslapen. Koen die naast me in een stoel zit ligt wel te slapen. Mia ligt ook in een diepe slaap. Over een paar uurtjes mag ze eindelijk naar huis wat me heel blij maakt. Maar heel veel energie heb ik niet want zoals ik al zei ik heb 0 minuten slaap gehad. Ik kijk op mijn telefoon en zie dat het al 5 uur is dus ik besluit om even naar het cafetaria te gaan om te kijken of ik al wat te eten kan halen.
Eenmaal aangekomen ben ik blij omdat er wat broodjes en eitjes liggen. Ik pak wat op een bordje en loop naar een tafeltje. Er is niemand wat ik wel fijn vind voordat ik anders een gesprek aan moet gaan. Waar ik op dit moment absoluut geen zin in heb. Ik wil niet huilen maar toch gebeurt het. Mijn nichtje is nog maar een dag bij ons en er gebeurt zo veel in een korte tijd.

Opeens voel ik een hand op me schouder. Het is Koen die blijkbaar ook al wakker is geworden. "Hey maatje het komt goed." Zegt hij in een geruststellende stem wat me alleen nog maar meer laat huilen. Koen trekt me in een knuffel. Ik ben zo bang