KATİLİN OĞLU

Bölüm 4 : O Zaten Yalnız

Gözyaşları durduğunda duşa sokmuştum onu. Sonra çok sevdiği mercimek çorbasından yaptım, içirdim. Yatağında dudakları titrerken uyuyakaldığında bende duşa girdim. Duştan sonra odasına girdiğimde kabus görüyordu. Sıçrayarak uyandığında nefesi kesildi.

Astım spreyini birkez daha sıktı ağzına, ciğerlerinin nefes arayışı içinde çırpınmasını durdurmak için. Başıda dönmeye başlamıştı, anladım. Tutunacak daha sağlam şeyler ararken ellerini tuttum. Birkaç kez daha hızlı nefes arayışından sonra toparlandı. Hemen kucağıma aldım, yatırdım yatağına. Üzerini örtüp kapıya yönelirken '' Abla gitme. Benimle uyu. Senin kokunda huzur veriyor bana.'' Dedi. Zaten her an kendimi ağlayacak gibi hissederken birde böyle konuşması iyice canımı acıtıyor. Elimden birşey gelmemeside cabası. Hemen sokuldum yanına. Hiç bırakmıycak gibi sımsıkı sarıldım Deniz'ime. Öyle küçüktüki elimden kayıp gidicek diye çok korkuyorudum.

Ben aklımdaki düşüncelerimle uğraşırken o çoktan uykuya dalmiştı. Rahat bir pozisyon arayışına girdiğim sırada içeriden tıkırtılar gelmeye başladı. Cekmecenin üzerindeki telefonu alıp saate baktim. 23:43 tü. Babamın çoktan gelmesi gerekirken bu saat olmuş yeni girmişti eve. Yataktan kalkıp salona geçtim. Üçlü koltukta gözleri kapalı, geriye yaslanmış, eliyle basını ovalıyordu. Birşey demeden oturdum karşısındaki koltuğa. Kollarımı göğsümde birlestirmiş onu izlerken beni fark etti. Sonra birden ayaklandı ve bağırmaya başladı. " Herşey senin yüzünden! Nefret ediyorum senden! Senin yüzünden herşeyimi kaybettim! Eşimi, işimi, çevremdekileri, herşeyimi kaybettim! Kazandığım tek şey düşman! "

Evet babamdan bir itiraf bekliyordum. Hatta sessiz kalması canımı çok yakıyordu. Ama bu içimi paramparça etti. Eksik olan kalbimden birseyler daha götürdü. Belki birgün tekrar eskisi gibi oluruz diye kendimi avutma direncimi götürdü. Umudumu, çocukluğumu, gücümü alıp götürdü. Yine yalnızlığım ve tutunacak bir dal arayan Deniz'imle başbaşa kaldım.

Birşey demeden dolu dolu gözlerle ordan uzaklasıp odama gittim. Üzerime düzgün birşeyler giydim, cüzdanımı ve telefonumu aldım. Deniz'i kontrol edip evden çıktım. Nereye gideceğimi bilmiyorum. Ama daha fazla gözyaşlarımı tutamadım. Benden habersiz akıyor, görüşümü bulanıklaştırıyorlardı. Deniz havasının beni rahatlatıcağını düşünüp Vaniköy parkına yürüdüm. Saat gecenin bilmem kaçı olduğu için parkta kimse yoktu. Zaten bu havada dışarı çıkanın aklı yoktur.

Nisan ayının sonlarında olmamıza rağmen hava gerçekten hatrı sayılır derecede soğuktu. Denizin dibindeki banka oturdum. Serbest bıraktım gözyaşlarımı, benim anlatamadıklarımı onlar anlatsın diye. Hıçkıra hıçkıra ağlıyordum. Omzumda bir el hissedince sıçrayıp arkamı döndüm. Bu elin sahibi Rüzgar'dı. Şaşkınlığımı atıp "senin ne işin var burda? " diye sordum. Elini boşver dercesine salladı ve yanıma oturdu. "Asıl senin ne işin var burda? " diye sordu. Bende elimi boşver dercesine salladım. Kafasıyla onayladı ve denizi izlemeye başladı. Gözyaşlarım hafiflese hala ağlıyordum. Bir süre öyle oturduk. Kalkmak için yeltendiğimde kolumdan çekip oturtturdu ve sarıldı. Sanki bırakırsa bir daha dokunamıyacakmış gibi, acımı hafifletmek ister gibi sımsıkı sarıldı. Bende boşta sarkan kollarımı ona doladım ve tekrar gözyaşlarımı serbest bıraktım. Beni sakinleştirmek ister gibi saçlarımı okşuyordu. Ona sinirli olsamda bu hareketinden sonra yaptıklarını sineye çekebilirim. Kulağıma " Daha iyi misin? Anlatırsan dinlerim. Pek teselli etmeyi bilmem ama senin için deniycem. Hadi anlat bana." Diye fısıldadı. Yaslandığım göğsünden doğruldum ve titrek sesimle " İyiyim. Sağol. " dedim. Oturduğum yerden kalktım ve koşarak uzaklaştım ordan.

Gözyaşlarımı dinmesini sağlayacak kişinin babam olması gerekirken bunun sebebinin o olması kaderin bana götüyle gülme şekli oluyor. Karşıma ne olduğu belirsiz bir kişi çıkıyor ve bana derman olmaya calışıyor. Bu kadar mı kimsesiz olabilir bir insan. Bu kadar mı sevgisiz. Onun karşısında güçsüz gözükmem ayrı bir ironi tabi. Allah'ım sen bana bir yol göster, güç ver bana.