Obietnica Julii

2

Zmieniłam szkołę i nie miałam nowych przyjaciół, ale nie przeszkadzało mi to. Zaczęłam przemierzać szkolne korytarze samotnie. Z mamą się trochę polepszyło i mój 10 rok życia był do zniesienia. Mama poznała nowego faceta, który na pierwszy rzut oka był godnym zaufania mężczyzną. Był młodszy od mamy o kilka lat i za pewne podałabym jego imię, gdyby nie to, że od kilku lat próbuję wymazać je ze swojej pamięci.

Tak jak tamten rok był w porządku, tak 11 zaczął zamieniać się w piekło.

Koleś, którego poznała mama, był naprawdę dziwny. Przez niego miała problemy z alkoholem i ani trochę nie obchodziła ją moja osoba. Wtedy zainteresował się mną ON. Myślałam, że to dobrze. Myślałam, że może jednak ktoś się o mnie zatroszczy. Oczywiście tata się troszczył, ale był daleko i widziałam go raz na miesiąc. Tak więc ON spędzał ze mną bardzo dużo czasu. Robił mi prezenty, pomagał w lekcjach, chodził na moje wywiadówki w szkole. Mama mu nie powiedziała, że straciła dziecko, więc i ja nic nie wspominałam. Nie wiedziałam, czy ona nie unika tego specjalnie. Znów zaczęło się układać, odkryłam nowe pasje, jakimi było podróżowanie i granie na skrzypcach.

Ten dzień pamiętam bardzo dobrze. Był to czwartek. Mama zadzwoniła do dyrektorki i kazała mnie zwolnić ze szkoły. Poszłam prosto do domu, a gdy otworzyłam drzwi, było czuć mocniejszą woń alkoholu niż zazwyczaj. Nie spodziewałam się niczego dobrego i oto co usłyszałam: „Zadzwoniono do mnie z policji, że twój ojciec miał wypadek. W sobotę pogrzeb." Stanęłam jak wryta. Przemyślałam słowa, które wymówiła do mnie matka. Wybiegłam z domu i pobiegłam do parku. Nie miałam miejsca, do którego przychodziłam za każdym razem, gdy czułam się źle. Znalazłam ciemniejszy zakamarek i schowałam się tam. Trudno mi opisać to miejsce po tylu latach, ale nie było pełne stokrotek.

Siedziałam tam i szczypałam się po ręce. Chciałam się tylko wybudzić z tego snu. Ale to nie był sen i mój umysł bardzo dobrze to wiedział. 

Byłam ogromną kulą nieszczęść.