siblings • taennie

6

Taehyung:jennie

Jennie:off üç gündür üst üste jennie jennie jennie
Ne oldu yine

Taehyung:lana hujin ile görüşücekmis
Ariyacagim
Müsaitsin değil mi?

Jennie:evet
Ama en fazla 10 dakika konuşabilirler

Taehyung:niyeymis o
Yeni kural falan mi koydun simdi

Jennie:hayir
Hem tarif bakıyorum
Hem de seninle birşey konuşacağım

Taehyung:telefondan mi?
Burdan yazsana işte

Jennie:olmaz
Usenirim
Ara hadi

Taehyung:iyi
✓✓

*Taehyungtan gelen bir sesli arama*
*Sesli arama sona erdi*

Jennie:mal niye kapatiyon
Tam telefonu almaya geldim

Taehyung; pardon
Arıyorum geri

*Taehyung'tan gelen bir sesli arama*

Telefonun açma tuşuna basıp telefonu kulağıma götürdüm. "efendim?" Diye sordu taehyung.

"Taehyung,ben jungkookla konuştum." Taehyung derin nefes verip konuşmaya başladım. "Ne konuştun jennie?"

"Çocuk çok korkmuş. Ne kabadayı gibi elini omuzuna atıyorsun?"

"O mu korkmuş? Kahkaha atacağım şimdi. Sende ona inandın mı?" Ne diyecegimi artık bilmiyordum.

"Taehyung ben ciddiyim. Çocuk gerçekten ürkek bir çocuk. Hem artık tartışmayacağına söz verdi."

"O yavşak her türlü bir kavga çıkartır. Sırf öyle gözüküyor diye inanma şuna." Haklıydı. Masum taklidi yapan herkese kolay inanıyordum. "Tamam,o kavga çıkartsa da karışma. Siktir et." Ne desem yapmayacaktı ama ben en azından uyarımı yapmış olacaktım.

"Jennie,sen demiyor muydun biz 3 ay önce ayrıldık merak etme beni diye. Aynı şey senin içinde geçerli. Biz 3 ay önce ayrıldık,beni merak etme." Dediği şeyle moralim bozulmuştu. Ben onu düşünüyordum sadece. "Ben seni ve aileni merak ettiğim için."

"Etme diyorum ya jennie,ne beni ne ailemi. Bizim sadece kardeşlerimiz arkadaş. İkimizin arasında kardeşlerimizden başka birşey yok." Dediği şeyi anlamış değildim.

"Niye sert çıkışıyorsun ki bana şimdi?"

"sert falan çıkışmıyorum. Bir süre sonra abartıyorsun. Benim olaylarıma burnunu sokma." Dediği şeyle sinirlenmiştim.

"Sen bana yazdın kampüste jungkook diye biri varmı diye?"

"Evet ama sadece uyarman içindi. Zaten senin gibi birinden bekleyemezdim. Çok zayıfsın." Dediği şeyle yutkundum. Aramızin bir anda bozulması kendimi kötü hissetmeme neden olmuştu. "Gerekirse artık kardeşlerimizden başka sohbetimiz olmasın." Sustum. Birşey desem üzülecek gibiydim. "Pekâlâ, nasıl istersen öyle olsun." Dedim uzatmadan. Zaten uzatmakta yanlış olurdu.

Birşey demeden telefonu yüzüme kapatmıştı taehyung. İçimdeki kırıklık dışarıyı belli etmiyordu. Anlaşılan gerçekten taehyung yüzünden üzülmüştüm. Haklıydı belki de. Haddime olmayan şeylere burnumu sokuyordum. İnkâr edersem kendimi kandıracağımı düşündüğüm için kabul etmek en iyisiydi.