What if...?

4

Days, weeks, months passed and there wasn't a time that Luis and I would not talk. Inaasar na nga kaming dalawa kasi lagi kaming magkausap kaya lagi rin akong naiinis. Not because I find it annoying but mainly because it is getting harder for me to deny that what we have is just friendship. I want more pero wala akong karapatan na magdemand. I mean, I could ask, pero bakit ko gagawin? Bakit ako ang magfufirst move? Paano pala kung ako lang 'tong nahulog na? Which is from what I see, ako nga lang.

Umagang-umaga ito agad ang iniisip ko. Pinilig-pilig ko ang ulo ko saka naagpatuloy sa paglalakad hanggang marating ang classroom namin. Rinig agad yung ingay nila. Ganoon talaga kapag fourth year na.

"Ber!" Tawag sa akin agad ni Luis pagkapasok ko ng classroom. Siya rin. Ang aga-aga pa pero ang ligalig na niya.

Tinanguan ko lang siya at nagpunta na ako sa pwesto ko. Which is, sa likod ng upuan niya. 'Di ba kung makatawag sa akin ay akala mo kay layo ko sa seat niya. Pagkaupo ko, humaraap agad siya sa akin at parang mapipilas na ang mukha niya sa lawak ng ngiti niya.

"Kagabi ko lang nakitang may bago palang kanta si Avril. Napakinggan mo na?" Bukas niya ng topic. Agad na tumaas ang mga kilay ko sa sinabi niya.

"Meron? Alam ko nakulong siya?" Tanong ko. Pabiro niya akong inirapan. Wow, manly. No sarcasm. It really looks manly to him.

"Akala ko ba siya ang favourite singer mo? Bakit hindi ka updated?"

"Sinabi ko na nga non na hindi na nga ako updated sa kaniya, 'di ba? Not listening very well ka." Biro ko. Natawa naman siya.

"Daig pa kita. Pero maganda yung bago niyang kanta. I listened to it. Ang title ay smile." Ooh. "Actually, tatlo yung nakita kong bagong music video. Not sure kailan nirelease pero hindi ko 'yon napakinggan sa mga una niyang album. Isa roon yung smile. Gusto mo pakinggan?"

Tango lang ulit ang ginawa ko sa kaniya. Tumalikod siya sa akin at may kinuha sa bag niya. Pagkatapos ay tumayo siya at lumipat sa tabi ng upuan ko. Wala pa naman kasi yung katabi ko. Tinanggal niya sa pagkakapalupot yung earphones doon sa cellphone niya. Tapos ay iniabot niya sa akin yung isang earbuds. Yung kabila naman ay siya ang nagsuot. Maya-maya ay nagplay na yung smile. Iyon kasi ang nakalagay na title mula sa screen ng cellphone niya.

Sa short na intro pa lang ay napangiti na ako. And when she started to sing, the nostalgia is there. She's still a punk princess. Rock pa rin kasi yung genre ng smile. Usually, over time nagbabago but she's still rocking that roll. The song is a simple one. It's like about a love that blooms out of nowhere and it just fell right for her that it became the reason for her to smile.

With that thought, I closed my eyes to fight the urge of looking at Luis. Siya kasi ang unang pumasok sa utak ko nung marealize ko yung meaning ng kanta. Everything about him just seems right to me and it always makes me smile. How I wish that just like with this song, we could let it all lose and just go with it. Go with love. Pero hindi naman ganon kadali 'yon. This friendship matters to me that I couldn't think of risking it to something I am sure of the outcome.

Nang matapos ang kanta. Tinanong ni Luis ang komento ko.

"Maganda siya. It's her. It's her sound. to be honest, may halong lungkot kasi anong edad ko pa lang nung pinapakinggan ko siya and now... iyan pa rin siya. Her music is bringing back childhood memories. I really love her." Mahabang sagot ko. Natawa lang siya.

Hindi na siya kumibo at pinlay na niya yung sumunod na kanta. "This is what the hell."

Tahimik na nakinig na lang kami ng kanta. Sinundan niya ng wish you were here ni Avril and it's different from the two. Still, it's her sound. Ang vibe na niya ay yung when you're gone ni Avril. It's a sad song about losing someone who has been there for you and you were used to their presence that everything just screams them and at the same time they are not. So you wish for them to just come back.

While listening, I rested my arms sa armchair ko. Luis did the same after a few minutes so our skin is almost touching. At kapag gumagalaw kami, nagdidikit na yung balat namin. Every time that happens, there's a spark feeling between us. Para bang nakakakuryente kaya agad din na naglalayo.

"Yung couple naman oh." Biglang kantiyaw sa amin nung isa naming kaklase. Hindi namin siya pinansin ni Luis dahil immerse pa kami sa pakikinig ng kanta ni Avril. At the same time, lalo lang 'yan magpapapansin kapag pinansin.

Maya-maya rin naman ay natigil kami dahil dumating na yung teacher namin. Luis went back to his seat and I just fix myself a bit. Hindi rin dumating yung katabi ko so the seat next to me feels empty. Not because it is vacant but because it loses Luis' warmth.

"Wala si Sir!" Sigaw nung mapang-asar naaming kaklase.

Agad na nagsigawan ang lahat. Saglit lang naman iyon at nagsimula na silang magkaniya-kaniya. I mean, kami pala. Strangely, hindi humarap si Luis para makipag-usap. Nung sinilip ko, napansin kong nagdodrawing pala siya. Iyon pa yung nakaraan niyang ginagawa kapag mabilis siyang natatapos sa activity tapos ako hindi pa. Nagkibit-balikat na lang ako at hinayaan na siya. I just grabbed my phone and started reading ebook.

Ilang minuto ang nakalipas ay nakaramdam ako ng uhaw. Nagcrave din sa buko juice dahil naririnig ko yung iba na bibili nga raw sila. It means, pwede naman lumabas ng room. Huwag lang sigurong sabay-sabay na marami. Tinapos ko lang ang isang chapter at tumayo na ako. Napansin yata iyon ni Luis kaya napahinto siya at lumingon sa akin.

"Saan ka punta?" Tanong niya.

"Biling buko juice. Bakit?"

"Samahan na kita."

Isinara niya ang sketch pad niya tsaka tumayo na rin. Weird. Biglang ang tahimik niya. Ayaw ko naman tanungin dahil hindi rin ako sanay sa ganon. Mas okay ako na siya na yung kusang magkwento kung may mali. In the end, walang kumikibo sa amin habang naglalakad kami papunta roon sa bilihan ng buko juice.

Pagkarating doon sa ibaba ng hall ay tinawag niya si kuyang nagbebenta. Hindi naman kasi kami pwede lumabas kaya roon lang kami since ang labas nung lobby na 'yon ay yung bilihan ng street food. Gate lang din naman kasi yung harang kaya makakausao at makakabili pa rin.

"Dalawang buko juice po. Yung tig-twenty sa plastic." Ani Luis.

Dumukot ako ng bente sa bulsa ko at iniabot sa kaniya pero hindi naman niya tinanggap. Pinilit ko pa rin pero ayaw pa rin kaya hinayaan ko na lang. I just list it on my mind that I'll treat him too.

Habang naaghihintay ay ramdam kong parehas kaming nagpapakiramdaman. Tila parehas na nag-iisip paano magsasalitaa at babasagin ang katahimikan sa aming dalawa. And of course, he won. Only that I wasn't expecting what said.

"Amber, I love you." He said with so much sincerity I wasn't able to speak.

We were there standing and staring at each other. Pilit kong hinahanap ang tamang salita na sasabihin pero all of a sudden I couldn't even think straight. I felt happy, yes, but then I got scared. The fear succumbed me that I responded with something that could maybe save us.

I fake a short giggle. "Katawa naman ng joke mo."

Then I looked away. It took him a few seconds bago magreply. And I wish I could take back the words I uttered because I couldn't dwell with the sadness and rejection from his voice when he said, "Oo nga. Katawa ng joke ko."