Kendini Kurtarmak (Zaman savaşçısı 1)

1. Geçmiş ve Gelecek

Selamün aleyküm ahali, atın bakalım tarihlerinizi.

Bismillahirrahmanirrahim, başlıyoruz.

Katilim olmak isteyen adam yavaşça içeri girdi, elinde tuttuğu keskin ve ışın kılıcı gibi parlayan bıçak odanın yarısını aydınlatmıştı bile, ve bildiğim tek şey bu adını bile bilmediğim herifin beni öldürmek istemesiydi!

Aslında beni değil- hayır beni beni! ama çocuk olan halimi-

Elimdeki saat'e göz attığımda saatin 10'u gösterdiğini gördüm.. ölmek istemiyorum!

tam o sırada küçük Lara hıçkırdı ve ben elimi onun ağzına daha sert bir şekilde ittirdim, yerimizi belli edemezdi etmemeliydi! yoksa ikimizde geberirdik! ah bu çocuğun haberi yok ki o ölürse bende öleceğim!

Sonra o adam durdu, omzunun üstünden saklandığımız dolaba doğru döndü.

Kesinlikle öldük.

Tam o anda mutfaktan büyük bir ses geldi, belki bir şeyler devrilmişti? ah bu zamanlar benim kedim vardı! bulduğu herşeyi yere atardı, Katilim sesten dolayı hemen aşağı katta doğru koştu ve o an hayatım kurtuldu, saat'e baktığımda 9'u gösteriyordu.

Şükürler olsun.Canım rahmetli kedim ama şuan henüz rahmetli olamamış kedim Marcus! seni çook seviyorum oğluşum, umarım o katil sana dokunmaz.

Dolabın kapağını açtığım gibi küçük Lara'nın elinden tuttum ve hızla merdivenlere yöneldiğimde gördüğüm şey beni adeta dondurdu.

Ceset vardı! GERÇEKTEN DE CESET VAR ORADA.

Küçük Lara'nın ağzından az kalsın firar edecek olan çığlığı son anda ellerimi onun ağzına koyarak boğazına geri postaladım.

Aşağıdaki bir şeylerin devrilme sesi değildi! Bu Küçük Lara'nın aradığı polislerdi!Marcus bende bir an beni kurtardığını düşünmüştüm!"Lara gözlerini kapat" diye fısldadığım an küçük çocuğu kucakladım ve yatak odasına koşup kapıyı kilitledim.

Aşağı inemezdik, inersek ölürdük.

Yukarıda kalamazdık, kalırsak ölürdük.

Gözlerim pencere'ye ve uzun çarşaflara dolandı, çarşaflar o kadar uzun değildi ama en fazla ayağımız burkulurdu yere düşünce herhalde? Herneyse hayatta kalmak zorundayız.

Çarşafları birbirlerine bağladığım gibi pencereden aşağı sarkıttığımda hızla aşağı doğru tırmandım, küçük Lara'ya bi göz attığım sırada sessizce ağladığını gördüm, hıçkırıkları duyulmasın diye ellerini ağzına yaslamıştı.

Tırmanmak ve inmek konusunda iyiydim çünkü zamanında bunun sporunu yapmıştım.Aşağı indiğimde ayağım biraz acımıştı fakat bunu umursamadım. "Küçük Lara! hadi başarabilirsin! söz seni tutacağım!" diyerek çocuk olan bana gaz vermeye çalıştım.

Saat'ime baktığımda gözlerim şaşkınlıkla büyüdü saat 11'di! ÖLDÜK,ÖLDÜKK!

Kafamı hızla yukarı kaldırdığımda küçük Lara'nın üstümde doğru düşmeye başladığını gördüm ve bir çığlık kopardı, sonra onu yakaladım ama ağırlığı yüzünden bende düştüm, küçükken çok mu ağırdım yahu?

Saat'ime baktığımda saat 10 olmuştu, ve şimdi anlıyordum ki saat sadece o katil yakında olduğu zaman değil gerçekten de o büyücü kılıklı herifin dediği gibi ölüme yakın olduğum zamanlar da da ilerliyordu.

Ah.. işler nasıl bu raddeye kadar geldi.. oysaki sabah çayımı yudumluyor ve film izliyordum..

Şimdi ise hayatta kalmaya çalışıyorum.