Bir yıl oldu. bir yıldır saçlarım yok. Nasıl hissettirdiğini açıklamayacam sadece onları özlüyorum. Bazen sahilde yürürken yüzüme vuran rüzgarın saçlarımı savurduğunu düşünüyorum. Yokluğu üzüyor. Daha ne kadar böyle devam edecek bilmiyorum. Böylesi bir hayat zoruma gidiyor. Neden ben böyle yaşamak zorundaydım. Daha 20 yaşında hayata dair çok bir yaşantım olmadı ama şu an hayata tutunmaya çalışıyorum. Ne için? Ne için bu eziyeti çekiyorum? Kemoterapinin ne kadar iğrenç bir ilaç olduğundan şimdilik söz etmek istemiyorum. Çünkü şu an sorun saçlarım, kaşlarım ve kirpiklerim bir de tasarlayamadığım geleceğim. Görünüşüm yüzünden yaşadığım özgüvensizliği bir kenara bırakalım da geleceğim için endişe etmekten bıktım. Neden bu çaba neden? Artık direnmek istemiyorum. Hayat benim için bu kadarsa zorlamak istemiyorum. Bana moral vermenizi istemiyorum ki zaten işe yaramıyor. Kaybedecek hiçbir şeyim yok. Hayatım baştan sona değişti. Her şey alt üst oldu. Ben ki bardağın her zaman dolu tarafını gören kişi artık ölmek istiyorum. Bu hayatı sevmedim.
İyi geceler tabi mümkünse.
