Vuur

'En dan heb je ook nog gitaren uit Italië, je kunt zo zien aan de dikte van het hout dat die anders zijn dan uit Spanje... Oh ja, dat geldt trouwens ook voor de cello's maar door de vorm moet de lak vaak in Griekenland worden gemaakt...'

En zo ratelde Bov door over alle muziekinstrumenten die hij in zijn winkel had staan. Bov heet eigenlijk Janarikareius Xerandinadia Incolatina Bovuskaskibo, maar omdat die naam voor ieder normaal mens niet uit te spreken is noemt iedereen hem Bov. Ik weet niet in welk land ze hun kinderen zulke namen geven. Hij heeft nog nooit verteld waar hij vandaan kwam, maar ik stel me zo voor dat hij van zo'n klein eiland komt, ergens in het midden van de Atlantische Oceaan, waar niemand ooit van gehoord heeft en mensen al 70 jaar lang zich met hetzelfde bezighouden.

Bov had een vriendelijk gezicht vol met rimpels, en elke keer dat hij lachte leek er een nieuwe rimpel bij te komen. Hij had geen bril. Wat hij eigenlijk wel nodig zou hebben, want hij is zo blind als een mol die zijn ogen heeft verloren. Maar op een of andere manier was zijn zicht haarscherp als hij zijn muziekinstrumenten liet zien. Als hij over muziek praatte, of iets wat daar mee te maken had, verscheen er een vonkje in zijn helderblauwe ogen. Misschien had het daar wel mee te maken. Hij had een paar plukken wit haar op zijn hoofd die hij de laatste 50 jaar niet meer aangeraakt had. Als hij zijn hoofd bewoog, vlogen er dan ook altijd wolken stof van af. Er zullen ook wel een paar luizenfamilies op zijn hoofd wonen.

Es kende Bov al sinds ze kon herinneren. De muziekwinkel stond vlakbij het tehuis waar ze was opgegroeid. Ook Es heette officieel anders. Haar echte naam was Cornelia Esther Ignis. Maar iedereen noemde haar Es. En daar bedoel ik mee: Bov noemde haar Es. Daar had hij een paar redenen voor. Ten eerste hield hij niet van de naam Cornelia. Es trouwens ook niet. Ten tweede, es is de naam van een muzieknoot. Meer hoef ik dus niet te zeggen, of je bent zo dom dat je nu nog niet door hebt dat hij van muziek houdt. Ten derde, hij heeft een enorme esdoorn achter de winkel staan. Bov was erg trots op zijn esdoorn. Hij had al zijn spullen om het raam heen geschoven, zodat iedereen zijn esdoorn vanuit het raam kon bewonderen.

Maar dat zijn niet de enige redenen waarom ze alleen maar Es werd genoemd. Bov was de enige die tegen haar praatte. Dat was niet de schuld van Es zelf. Het was niet de schuld van Bov, en het was ook niet de schuld van haar tehuis, of de mensen om haar heen. Het was de schuld van haar instinct. Ze wist niet waar het vandaan kwam, maar altijd als mensen probeerden anders te zijn dan ze werkelijk zijn, of hun eigen karakter probeerden te verbergen, zei een stemmetje in haar hoofd: "Wegwezen, je loopt gevaar." En omdat Bov de enige persoon was die nog nooit iets van zichzelf probeerde te verzwijgen, was hij de enige met wie ze normaal kon praten.

Nu je een beetje een beeld hebt van waar Es woont, is het misschien tijd dat ik je vertel wat ze de laatste tijd heeft meegemaakt.