Vuur

1.2 Vreemde Gebeurtenissen

Rustig blijven. Ademhalen. Geen paniek. Even goed nadenken. Wat was er daarnet gebeurd?

Dat is een beetje moeilijk uit te leggen. Ze had net een brandend woord opgeschreven waarvan ze niet wist wat het betekende. Eigenlijk had ze het niet zelf opgeschreven. Maar toch weer wel.

Ze had net alle bomen, bushokjes, auto's dakpannen en nog veel meer zien verbranden in een allesverwoestend vuur, en ze wist niet eens of alles wel echt gebeurd is.

Gewoon rustig blijven.

Waren de smeulende letters op haar papier ook een illusie? Het zag er zo levensecht uit... 

Voorzichtig voelde Es met het topje van haar vinger over de letters. Het gaf haar een soort elektrische schok. Geen nare schok, zo een je krijgt als je het stopcontact verkeerd gebruikt, maar een zachte, warme, aangename schok. Ze voelde hoe het warme gevoel in haar vinger zich door haar hele lichaam verspreidde. Es had zich nog nooit zo fijn gevoeld. Het was een mengeling van vreugde, ontspanning en het gevoel dat je krijgt als je na een lange, zware reis eindelijk weer thuis komt. Maar ook nog iets anders. Het was niet sterk, maar Es kon het duidelijk voelen. Heimwee.  

Es tilde het papier voorzichtig op. De letters waren al door het papier heen geschroeid en hadden de woorden in de tafel gegroefd, maar Es was te verward om zich daar druk om te maken.

Es werd uit haar aangename gedachten gerukt door een hard, scherp geluid.

"Cornelia, wat heb je met het papier gedaan!?"

Het was de stem van mevrouw Hoofddorp.

"Ik... Het is... Ik weet niet..." stotterde Es.

Mevrouw Hoofddorp liep naar haar tafel. Es probeerde de ingegroefde letters in de tafel te verbergen met haar agenda, maar ze was te laat.

"WAT IS DAT?"

Mevrouw hoofddorp wees met haar lange, knokige vinger naar de plek waar de letters in de tafel gegroefd waren. Haar ogen werden nog groter dan ze al waren. Es werd bijna bang dat ze uit haar oogkassen rolden en Es' tas invielen.

"Als jij je niet heel snel gaat melden bij meneer de Corte, scheur ik je gestoorde hoofd eraf!!!"

In paniek pakte Es haar spullen bij elkaar en vluchtte de klas uit. Ze was eigenlijk wel blij dat ze weg kon van alle starende blikken en die enge mevrouw Hoofddorp. Toen ze de deur uit was leunde ze even tegen de muur. Ze moest van de schrik bekomen. De stem van mevrouw hoofddorp was al verschrikkelijk, dan kun je je vast wel voorstellen hoe afgrijselijk het moest klinken als ze schreeuwde. Pijnlijk wreef Es over haar oren, waar ze nog een vreemd tuutgeluid in hoorde. Es besloot om weer verder te lopen.

Zenuwachtig klopte Es op de deur van meneer de Corte, de conrector. Meneer de Corte was allesbehalve kort. Es schatte dat hij zo'n 2 meter 20 was. Hij had altijd een vriendelijke blik en was eigenlijk veel te aardig voor een school vol met rotpubers. Maar dat kon hem niets schelen, hij vond ze allemaal geweldig.

"Kom binnen!" 

Aarzelend deed Es de krakende deur open.

"Dag meisje, waarmee kan ik je helpen?" zei meneer de Corte.

"Uhm... Mevrouw Hoofddorp stuurde me naar u, en..."

"Ga toch zitten meisje!" zei hij vrolijk.

"Oh, ja, natuurlijk, ehm..."

Es pakte een stoel en ging tegenover hem zitten.

"Zo meisje, ontspan een beetje en vertel me waarmee ik je kan helpen." zei hij weer.