Vuur

1.1 Vreemde Gebeurtenissen

Es zat op school. Geen speciale school. Misschien was het wel de normaalste school die er ooit geweest was. Maar dat zou die school weer speciaal maken. En dat was het niet.

Het was woensdag. Geen speciale woensdag. Misschien was het wel de normaalste woensdag die een mens ooit heeft meegemaakt. Maar dat zou die woensdag weer speciaal maken. En dat was het niet.

Maar één persoon op deze aardbol maakte deze woensdag iets specialer.

"Zoals jullie weten hebben jullie binnenkort eindexamens,"

De schelle stem van mevrouw Hoofddorp schalde door de klas.

"En na de examens gaat jullie toekomst beginnen, jullie gaan een beroep uitoefenen en op jezelf wonen!"

Es vroeg zich af of iemands oren er ooit afgevallen zijn.

"En daar gaan jullie nu een opstel over schrijven."

Voor alles is een eerste keer.

"Peter en Lisa, willen jullie de blaadjes even uitdelen?"

Es pakte voor de zekerheid haar oren stevig vast.

"We doen dit in stilte!"

Gelukkig. Es' oren waren weer veilig.

'Mijn Toekomstplannen', stond er in keurige letters boven aan het blaadje geschreven. Het handschrift van een docent is misschien wel een van de grootste mysteries op aarde. Sommige docenten hebben zo een verschrikkelijk netjes handschrift, dat je begint te twijfelen of het wel geschreven is, en niet uit een boekje is overgetrokken. Misschien hebben sommige docenten wel een geheim boekje in hun tas zitten. "Het Geheime Letterovertrekboekje". Als de leerlingen niet kijken, trekt de docent stiekem de letters uit het boekje over. Geen wonder dat het altijd zo lang duurt voordat de toetsen nagekeken zijn.

Maar je hebt natuurlijk ook nog de docenten met een onleesbaar handschrift. Dat zijn vast de verraderlijke, onbetrouwbare leraren, die het geheim van het boekje zo door zouden vertellen aan de leerlingen. De zwarte schapen onder de leraren. De leraren die altijd alleen koffie zitten te drinken in de lerarenkamer.

Es dacht even na wat ze op zou schrijven. Ze besloot een kolom te maken met de beroepen die ze zou willen uitoefenen. Maar ze kwam er al snel achter dat het nog niet zo gemakkelijk is om een beroep te vinden dat niet verveelt na twee dagen, genoeg verdient, niet te veel moeite kost, niet illegaal is, waarbij je niet te veel collega's hebt, je veel buiten bent maar toch niet té veel, je geen risico hebt dat een haai je been afhapt, en waarbij je ook nog tijd hebt voor andere zaken.

"schapenhoedster"

Nee, dat wordt niks. 

"illustratrice van kinderboeken"

Dat komt al in de buurt.

"chocoladesmokkelaar"

Misschien iets te illegaal.

"concertpianiste"

Hè, nee, bah. Dan moet je jezelf iedere avond in een jurk hijsen en voor allemaal kritische muziekkenners iets onmogelijks gaan spelen. Es speelde liever piano in Bovs muziekwinkel. Daar hoefde je geen jurk aan te trekken, en de klanten waren meestal oude, lieve mensen die toch alles geweldig vinden wat je doet.

"schrijfster"

Dat was ook al niks. Es had een grote fantasie. Ze zou een dikke pil kunnen volschrijven met al haar hersenspinsels. Ze was alleen niet goed in het verwoorden van haar gedachten. Dat was de reden dat ze altijd onvoldoendes haalde voor werkstukken. En dan nog maar te zwijgen over spreekbeurten.

Het begon zachtjes te waaien. Eerst een onschuldig zuchtje wind. Niets om je druk om te maken. De zucht werd iets groter. Wat dorre blaadjes werden meegevoerd met de zucht. Nog altijd niets om je druk om te maken. De zucht werd nog groter. Eigenlijk mag ik het geen zucht meer noemen. Het was meer een soort krachtige adem. Misschien is het nu tijd om je druk te gaan maken. De adem begon te schreeuwen. Steeds harder. Ruwe windvlagen kwamen door het open raam het klaslokaal binnen. De lucht werd grijs. Grote stukken boom verwoestten bushokjes. De schreeuwende wind veroorzaakte woeste golven in het meer tegenover de school. Dakpannen dansten met bakstenen. Water stroomde het schoolplein op, dat nu meer op een donkere zee leek dan een plein. Auto's vlogen tegen het schoolgebouw aan. Niets bleef gespaard, de wind liet alles rondtollen. Op het eerste gezicht leek het een orkaan. Een allesverwoestende orkaan, die je wel eens op televisie ziet. Maar langzaam kwam een regelmatige beweging in de vliegende voorwerpen. Eerst vlogen ze naar het meer toe. Het meer bracht alle voorwerpen naar het schoolplein, waar ze in de zee verdwenen. Steeds weer opnieuw, totdat er een soort berg van afval in de zee ontstond. Es wist niet hoe lang het duurde. Ze was betoverd door het indrukwekkende schouwspel. De berg werd groter en groter. Het kwam al boven het schoolgebouw uit. Het groeien van de berg leek eindeloos door te gaan. 

Ineens stopte alles. Er woei geen wind meer. De berg op het schoolplein stopte met groeien. De zee op het schoolplein was spiegelglad. Het was alsof iemand een knop ingedrukt had waardoor de wind meteen ging liggen.

De stapel vloog in brand. Ineens. Net zo snel als toen de wind ging liggen. Het was een groot vuur. Nee, groot is niet het goede woord. Machtig, zo zou ik het beschrijven. Es had nog nooit zo iets machtigs en geweldigs gezien. 

Het vuur zei iets tegen Es. Niet met woorden, maar door het gevoel dat Es kreeg wist ze dat het vuur tegen haar praatte. "Schrijf", zei het vuur. En Es schreef. Maar niet uit zichzelf, het vuur bestuurde haar, als het ware. Es merkte zelfs niet dat ze schreef. Ze zag alleen haar blaadje. De vonken spatte er van af en kwamen op haar gezicht terecht. Het gaf haar een warm en machtig gevoel.

Toen werd Es wakker. Alsof ze ontwaakte uit een droom, maar wel een bizar realistische droom. Ze keek uit het raam. Het vuur was weg. Het schoolplein was weer gewoon een schoolplein. Het meer tegenover de school kabbelde rustig. De vogels floten een vrolijk liedje. Es keek de klas in. Niemand leek iets gemerkt te hebben. Es' hoofd vulde zich met vragen. Was het wel echt gebeurd? Was het niet gewoon een illusie? Werd ze gek?

Maar Es werd niet gek. Op haar blaadje stonden letters die er voor de storm nog niet stonden. Het handschrift was ruw, en de letters smeulde nog na. Het vormde een woord dat Es weer dat machtige gevoel gaf, maar ook een gevoel dat leek op heimwee:

Ignis Praesidio