Vuur

1.3 Vreemde Gebeurtenissen

Es werd wakker. Ze had het gevoel dat ze al uren had geslapen, maar aan de zon te zien waren er maar een paar minuten voorbij gegaan. Nadat Es even naar het witte plafond staarde besefte ze dat ze nog steeds op de stoffige plavuizen lag met stukken ingeramde deur over zich heen. Het verbaasde haar dat niemand haar had gehoord, ze had tenslotte een harde klap gemaakt. Es besloot eerst op te staan om de deur op te ruimen. Dat viel nog niet mee. Haar heup deed ontzettend veel pijn en haar gescheurde T-Shirt zat onder het bloed. Het Lukte Es om overeind te zitten en de brokken hout van zich af te vegen. Heel voorzichtig leunde ze op haar armen en trok ze, één voor één, haar benen op. Ze klampte zich vast aan haar bureau en kwam voorzichtig omhoog. Goed, ze stond. En wat nu? 

Toen Es wat minder beduusd was, merkte ze dat ze haar hand nog steeds in een vuist had. En ja hoor, toen ze hem opende lag, verfrommeld en nat van het zweet, het papiertje met de Vuurletters. Dat rotding had dus de hele weg van school tot Es' kamer geen scheurtje opgelopen terwijl Es helemaal bebloed en gekneusd aan was gekomen. Es lachte maar en schudde haar hoofd. Ze legde het verfrommelde papiertje op haar bureau en streek het glad. Ze nestelde zich in haar krakende stoel en dacht na over wat ze nu zou doen. Naar meneer Dorrenstijn, het hoofd van het tehuis? Die was altijd op een of andere manier verdwenen, maar er waren vandaag wel meer rare dingen gebeurd, dus dat was wel het proberen waard. Maar er waren een paar problemen. Eén: hoe kwam ze naar beneden? De kamer van meneer Dorrenstijn was op de begane grond, en Es' kamer was het verst weggestopte kamertje van het hele gebouw. Er was geen lift, dus dat betekende dat ze drie trappen af moest met haar gekneusde heup. En al was er een lift, dan zou ze het einde van de gang nog niet halen. Twee: als het haar op magische wijze misschien zou lukken om met hem in contact te komen, hoe zou ze dit dan uitleggen? Als ze zou zeggen dat ze een visioen kreeg van een vuur in een zee op het schoolplein en daardoor ineens schroeiende letters op haar opstel zag zou ze waarschijnlijk overgeplaatst worden naar een gesticht.

Es dacht en dacht over wat ze kon doen, maar alles leek erop te wijzen dat ze allen kon zitten en wachten. Ze had een telefoon, maar ze had alleen het nummer van Bovs roestige telefoon die ergens in de kelder van de muziekwinkel lag. Dat werd dus niks. Ze kon ook op de grond gaan liggen en gillen totdat er iemand aan kwam lopen, maar Es had totaal geen zin in nog meer aandacht, er hadden vandaag al genoeg mensen raar naar haar gekeken.

Es strompelde naar haar bed en schoof er voorzichtig op. De gedachte dat ze niks kon doen en dat ze het morgen wel zou oplossen was best geruststellend. Nadat ze bedacht dat haar tas nog op school stond, viel ze voor de tweede keer deze dag in een slaap. 

Es werd wakker van een irritant gepiep. De arme wekker deed gewoon zijn werk, maar kreeg toch nog klappen. Es zuchtte en stapte haar bed uit en deed de gordijnen open. Wacht. Ze stapte haar bed uit. Geen gekneusde heup. Geen pijn. Sterker nog, het voelde alsof ze met haar "nieuwe" heup nog dertig deuren kon doorbeuken. Ook haar schouder was weer genezen. Toch? Es keek in haar spiegel. Op haar schouder zat een litteken. Het litteken had een rare vorm, een soort ovaal die met punten aan de smalle kanten, erbinnen een cirkel en binnen de cirkel een grote, zwarte stip, alsof daar een tattoo was gezet. Dit leek verdacht veel op... en oog? Wat deed een oog op haar schouder? Es liep naar haar bureau en pakte het papiertje met de Vuurletters op, waar nu hetzelfde teken als op haar schouder stond. Er waren nu al zo veel vreemde dingen gebeurd dat dit haar niet eens meer verbaasde. Es stelde zichzelf nu zo veel vragen dat haar hoofd leek te ontploffen. Es ging op haar bed zitten en probeerde rustig na te denken. Alles wat er gebeurd was probeerde haar iets duidelijk te maken, maar wat? Het moet ermee te maken hebben dat ze zich nooit thuis heeft gevoeld in deze streek. Eén ding was zeker: dit kon ze aan niemand vertellen. Ze zouden haar opsluiten, ze zou voor gek worden verklaard. Es twijfelde er zelf ook aan of er niet een steekje los zat bij haar, maar ze had totaal geen zin in iedere week een gesprek met een psychiater, of iemand die haar zou proberen te "helpen". Ze stond hier alleen voor.

Die dag op school keek iedereen haar aan. Elke keer dat ze voorbij een groepje mensen liep werd ze nagekeken en werd er gefluisterd. Ook de leraren gingen meer op haar letten. Dit alles was Es niet gewend. Ze probeerde altijd zo min mogelijk op te vallen, wat aardig lukte. Maar het risico van niet opvallen was dat als je één ding deed dat opviel de hele school erover praatte. Dit zou nog een zware week kunnen worden.

En dat werd het ook. Ze kreeg regelmatig duwtjes en werden er dingen naar haar geroepen die ik hier maar niet zal herhalen.

Maar zoals dat bij ieder nieuwtje gaat begon het daarna minder te worden. Es werd oud nieuws, er waren wel interessantere dingen om over te praten. Maar Es kreeg het zwaarder dan ooit. Al sinds het begin was er dat nare gevoel van heimwee en de last van een geheim meedragen. Iedere dag werd het gevoel sterker, en na vier weken kon Es er niet meer tegen. Het maakte haar gek, ze moest het aan iemand vertellen.

Toen de laatste bel ging stormde ze naar buiten en rende naar de enige plek waar ze zich ooit thuis had gevoeld: de muziekwinkel.

Es smeet de deur van de winkel open en rende naar binnen. Bov was net bezig met het poetsen van een blokfluit. "Ha, Es!" begroette hij haar. "Ik heb je al een tijdje niet gezien! Hoe is het met je?" "Bov... ik... papiertje... vuur... deur..." hijgde Es. Bov keek Es even raar aan, en zei daarna: "Ga maar even rustig zitten, ik haal wat thee." Bov verdween in het kleine keukentje. Es ging zitten en probeerde rustig te worden. Ze merkte dat ze iets in haar broekzak had zitten. Vreemd, die broek kwam toch nog net uit de was? Es voelde in haar zak. Es schrok. Zou dit... Ja hoor.

Het papier met de Vuurletters.

Bov kwam binnen met twee koppen thee en een grote reep chocolade. De enige reden dat Bov van theedrinken hield was dat hij dan een excuus had om zo veel chocolade te eten als hij wilde. Dat gaf hij niet graag toe, maar hij wist het wel van zichzelf.

"Nou, wat wilde je me vertellen?"

Es, nog steeds in shock, kon de goede woorden niet vinden. Daar was ze nooit goed in geweest. Hoe ging ze het Bov uitleggen? Es wilde dat ze haar herinneringen als een film kon laten afspelen voor Bov. Of een foto. Of dat ze het had opgeschreven. Opgeschreven...

Natuurlijk! Es hoefde de gebeurtenissen niet zelf te vertellen, het stond al in het papier gebrand voor haar. Es keek Bov aan. Bov keek terug alsof hij wist waar het over ging. Es hield het papier omhoog. Bovs ogen werden groot. Het vonkje dat Es altijd bij hem kon zien als hij over muziek praatte verscheen weer in zijn ogen, maar leek nu meer op een laaiend vuur dan op een vonkje. Bov liet de theekopjes vallen en greep het papier met beide handen vast. Hij keek weer terug naar Es, en er verscheen een grote glimlach op zijn gezicht. "Ik wist het, ik wist het! Hahahaha!!!" Bov begon de winkel rond te dansen met het papier nog in zijn hand. Es was met stomheid geslagen. Ze snapte er helemaal niks meer van.

Toen Bov uitgedanst ging hij glimlachend voor Es staan:

"Es, je thuis heeft je geroepen. Jij bent een vuurbewaker."

-------------

Hey jongens!

Normaal doe ik niet van deze eindstukjesdingen, maar ik wil even mijn excuses aanbieden dat ik al zo lang niet meer heb geschreven. Mijn leraren denken dat ze leuk zijn en gaan de laatste periode van het jaar extra veel huiswerk opgeven. En dan ook nog eens net voor de proefwerkweek. Nou ja, hier is het laatste stuk! :D

O JA BIJNA VERGETEN, IK HEB NU 90 READERS WOOOAAAAAHHHH JONGENS JULLIE HEBBEN GEEN IDEE IK HOU ZO ONTZETTEND VEEL VAN JULLIE!!!! EN DAT MEEN IK ECHT! ECHT HEEL HEEL HEEEEEEEEELL ERG BEDANKT!!!!!

comment / vote? :)

xxx Katje