♪ Games People Play – The Alan Parsons Project ♪
Ik sta op en laat mezelf meteen weer op mijn bed vallen. Mijn motivatie om naar school te gaan ligt ergens dichtbij de aardkern, te verbranden tot as om vervolgens nooit meer hersteld te worden.
Ik wrijf stevig met mijn handen door mijn ogen tot op het punt dat ik gele vlekken voor mijn ogen zie komen, gevolgd door blauwe sterretjes en glinsteringen. Diep zucht ik terwijl ik stop met het wrijven door mijn ogen, laat zo langzaam het beeld van mijn kamer om me heen weer tot me komen. De afgelopen dagen zijn verwarrend geweest, mede mogelijk gemaakt door de zoen die ik met Levi heb gedeeld.Levi zoenen voelde als vallen van een klif – bevrijdend, maar tegelijkertijd ook ontzettend beangstigend.
Hart-versnellend, maar ook hart-stoppend.
Een adrenalinekick, zowel positief als negatief op hetzelfde moment. Het gevoel dat je maag oplevert wanneer je naar beneden kijkt voordat je een diepe duik in een achtbaan maakt; zowel zenuwen voor de angst die je te wachten staat als enthousiaste kriebels voor de pret die het je op gaat leveren.
Tijd-vertragend, omdat ik voor mijn gevoel letterlijk alles voor mijn ogen kon zien afspelen, maar ook weer tijd-versnellend, omdat het moment veel te vlug over leek te zijn.
JE LEEST
40 seconden met één jongen - herschreven versie
Teen FictionVoor sommige leerlingen was het sociale experiment over liefde van mevrouw Friekman een groot succes, voor andere koppeltjes was het wat minder geslaagd. Maar zelfs de succesvolle koppeltjes worden getest wanneer er een onverwachtse kus plaatsvindt...