Миёоныг ажил руугаа явахаар гэрээсээ гарч иртэл Вонү ч бас гарч ирж байв.
Өндөр, дээрээс нь царайлаг захиралтай байна гэдэг тийм ч муу биш л юм.
Хослол хүртэл ингэж төгс зохино гэхээр аргагүй л төгс хүний л шинж байх.
Миёоныг нүд салгалгүй харж байх хооронд түүний өмнө Вонү хэдийн ирчихсэн зогсож байв.
"Сайхан амарсан уу Миёонаа?"
"Юу аан сайхан чи ч бас сайхан амарсан уу?"
"Үнэхээр сайхан амарлаа"
"Ажил руу явах гэж байна уу? Цуг явах уу?"
Цуг явах? Бид Цуг явбал компани дээр тэр дороо л цуу яриа гарна даа.
"Хэрэггүй байхаа би өөрөө явсан нь дээр байх"
"Надтай цуг явах дургүй байгаа юм уу?"
Вонү бага зэрэг гомдонгуй асуухад Миёоны нүд орой дээрээ гарах шиг л болов.
Айсан даа биш дэндүү их догдолсон доо тэр. Учир нь түүний өмнө бүхэл бүтэн захирал нь хошуугаа унжуулаад бараг л эрхлээд байна.
"Биш ээ хоёуланг нь цуг явбал цуу яриа гарах байх гэж бодоод."
" Тэгэхгүй дээ битгий санаа зов тэгэхээр өглөө цуг ажилдаа явж байя"
Вонү яг л жоохон хүүхэд шиг түүний гарнаас атгасаар гуйхад Миёон татгалзах ямар ч боломжгүй байдалд орсон оо ухаарсан юм.
***
"Захирлаа та намайг дуудаа юу?"
"И Чан мөн байхаа?"
"Тиймээ захирлаа та ямар хэргээр намайг дуудсан юм бол?"
"Чамд даалгах ажил байна"
Сынчол дотроо Вонүгын төлөө гэж шинэв.
***
