A Big Secret // Bankzitters, mabbie

Chapter 1

POV Robbie 

Ik ben rustig de afwas aan het doen met mijn airpods in als er op mijn schouders word getikt. Ik doe rustig één van mijn airpods uit en draai me om waar Milo staat met mijn broertje, ik kijk naar hem. Ik heb hem al een tijdje niet gezien, telkens als ik met papa en mama overlegde om langs te komen moesten ze weg. Zijn ogen zijn rood en je kan zien dat hij gehuild heeft, waardoor het me ook op valt dat hij een capuchon opheeft en dus ook een trui aan heeft. Dat is best wel raar als je je bedenkt dat het bijna zomervakantie is, ik zeg "kom we gaan wel even naar boven". We gaan samen naar boven en komen mijn kamer binnen. Als we eenmaal zitten begint hij meteen weer te huilen, ik schuif wat dichter naar hem toe en trek hem in een knuffel terwijl hij blijft huilen. Ik laat hem even uithuilen wat best wel lang duurt en na die tijd trekt hij terug. 

Ik sla mijn arm om hem heen en ik vraag "wat is er gebeurd?" hij blijft stil terwijl hij recht naar voren staart. Ik vraag "Sem, wat is er?" er komt zacht uit zijn mond "papa, hij-" daarna stopt hij meteen weer. Hij wil opstaan maar ik trek hem terug mijn bed op, ik vraag "wat is er met papa?" Sem haalt zijn schouders op. Ik vraag bezorgd "Sem, wat is er met papa?" Sem kijkt mij in mijn ogen aan en er komen meer tranen, hij zegt hard "wil je echt weten wat er is?" "ja" "hij en mama mishandelen mij! Al sinds jij uit huis bent! Elke dag word het steeds erger en elke keer als jij er bent doen ze weer normaal tot jij weg bent!" hij wil nog verder schreeuwen maar ik onderbreek hem. Op het punt van huilen zeg ik zacht "wat?" met tranen in mijn ogen kijk ik naar Sem. 

Mijn tranen veeg ik weg, ik moet nu sterk blijven voor hem. Ik trek hem in een knuffel en hij begint te snikken, ik wrijf voorzichtig over zijn rug heen. Ik ben eigenlijk bang dat ik hem hiermee pijn doe, maar ik wil er ook niet naar vragen. Straks gaat hij denken dat ik nu anders naar hem ga kijken. Na een best lange tijd gaat hij weer wat verder weg van me zitten, ik weet niet goed wat ik moet vragen. Ik weet één ding zeker en dat is dat hij nooit meer naar onze ouders gaat. Ik vraag voorzichtig "is er vandaag iets ergs gebeurd? Iets waardoor je hier heen bent gekomen?" en heel voorzichtig knikt hij. Hij begint met zijn vingers te spelen en en vraagt "i-ik ben bang om het te zeggen", hij is zelfs bang voor mij. Er gaat meteen een rilling door me lichaam, het gevoel dat je eigen broertje bang voor je is is het meest kutte gevoel op de hele aarde. Hij zegt "euhm niet helemaal alleen voor jou, ook d-dat de andere jongens het horen." Ik sta op van mijn bed en zeg "wacht ik zorg er wel voor dat er niemand meer hier boven is." 

Ik ga de kamer van Koen in, hij ligt in zijn bed op zijn telefoon te scrollen, ik zeg "ey kan je even naar boven gaan? Ik wil even met Sem praten zonder dat er kans is dat mensen ons horen". Koen gaat recht op zitten met een beetje verbaasde blik maar zegt toch "ja hoor". Hij loopt samen met mij zijn kamer uit alleen gaat hij de trap af en ga ik naar de kamer van Raoul, hij zit achter zijn laptop en ik zeg "joo, kan je even naar beneden gaan? Ik ga met Sem praten en hij heeft liever niet dat er kans is dat een van jullie ons hoort". Raoul kijkt een keer naar zijn laptop en zegt "dat kan wel, geef me 1 minuutje en ik ben beneden" "top". Ik loop weer mijn kamer binnen, waar Sem weer voor zich uit zit te kijken. Ik ga op mijn bed naast hem zitten en zeg "iedereen is boven weg, dus als je wilt praten kunnen we praten. Neem je tijd, ik heb alle tijd". Hij knikt licht en het blijft even stil terwijl ik aan het afwachten ben wat hij gaat zeggen, eerlijk. Ik ben best bang voor wat hij gaat zeggen. 

Ik ga een beetje anders op mijn bed zitten als hij super zacht fluistert "ik ben gay", ik ga rechter op zitten en zeg met een trotse glimlach "dat is toch helemaal niet erg?" "papa en mama vinden dat wel". Ik zeg geruststellend "maar ik niet! Matthy is ook gay, en hij is mij beste vriend!" hij had even een lichte glimlach op zijn gezicht. Dan is het weer stil, dit keer begin ik na te denken over wat ze allemaal gedaan zouden kunnen hebben. Zou het super erg geweest zijn? Was het mentaal? Fysiek? Zou hij, nee Robbie alsjeblieft stop met daar aan denken. Dat zou toch niet zo zijn? Wat als mijn vader hem verkracht heeft? Ik vraag heel voorzichtig "Sem gebeurd het al sinds dat ik uit huis ben?" hij knikt licht. Dat is al 4 jaar, 4 fucking jaar. Hoe kan ik zo dom zijn dat ik dit niet heb gezien? 

Mijn kleine broertje word al mishandeld sinds hij 10 is en ik heb het verdomme niet gemerkt. Je wil niet weten hoe boos ik ben op mijzelf, ik had die allang kunnen voorkomen. Ik merk van mijzelf dat ik bozer begin te worden maar toch probeer ik rustig te blijven voor Sem. Als ik nu boos word maak ik hem alleen maar bang, ik zeg "ik snap als je er nu niet verder over wilt praten, maar het is ook goed als we er nu niet meer over gaan praten". Hij schud meteen hevig zijn hoofd, ik zeg een beetje met spijt "dat snap ik maar we moeten het er nog wel een keer weer over hebben oké? Ik kan nu wel met een smoes zeggen dat jij hier blijft slapen, maar dan moeten we morgen meteen iemand van de jeugdzorg bellen oké?" Sem knikt licht.