Neredeyse doğduğundan beri yetimhanede büyüyen Jisung, en sonunda hayatında kimsenin olmadığı ve yanlızlığından sıkılan Minho'nun sayesinde geri kalan hayatı değişir...
Ayağa kalkıp bir iki ayak egzersizi yaptıktan sonra bacağım sızlasa da hafif sızlanıp,acısına katlanıp yürüyebildiğimi farkettim.
"Hadi gezdir beni bak yürüyebiliyorum"
"Cidden azimlisin ha"
Kapıyı açıp geçmem için eliyle işaret etti ve an itibariyle koca binayı ezberlemeye başlamıştım.
Beni odadan odaya sokarken bir yandan da odaların ne için kullanıldığını anlatıyordu.
Yaklaşık 1 küsür saat sonra bütün binayı turlayıp her odaya girmiştik.yorulduğumuz için nereye otursak diye düşünürken diğer çalışanlar etrafımızı sardı.Ardından 3 kişi daha geldi
"Vayy buralarda yenisin galibaa"
Etrafımızda fazla kişi olduğu için ne diyeceğimi bilemedim ve elim ayağıma dolaştı, konuşmayı unuttum resmen. Ellerim ellerimi tutuyor ve kelimeleri ağzımda geveleyip duruyordum
o an minho bunu fark etti ve sırtımı okşayıp önüme atladı
"Evett buralarda yeni ve şimdi hepimizin onunla iyi geçinmesi gerekiyor"
Deyip arkasını döndü ve eliyle "gidelim" hareketi yaptı ardından kolunu omzuma atıp beni binanın dışına çıkardı.
"Nereye gidiyoruz şu an"
"Bekle ve gör bir yere oturup birbirimizi daha yakından tanıyalım"
Kaldırımdan yürürken aynı zamanda onu takip ediyordum aynı anda bana sorular soruyor ve cevap veriyordum.
Oysaki onun sorduğu her soru bana korku veriyordu, her sorudan sonra acaba geçmişimi öğrenebilecek soru sorar mı diye düşünmeden edemiyordum ve bu düşünce soru sayısı sattıkça içimi kemiriyordu.
"A bu arada sormayı unuttum, nerede yaşıyorsun jisung¿"
İşte dedim, ben dedim geldi işte o soru geldi...
Yeni tanıştığım birine yalan söylemek istemedim o yüzden kendimi doğruları soylemeye hazırlamaya çalışıyordum.
"Yetimhanede"
"Nasıl yani"
"Küçüklüğümden beri yetimhanedeyim"
"Özür dilerim jisung"
"Nedeen"
Ona dönüp baktığımda sanki bu soruyu sorduğuna pişman olmuş gibi bir havası vardı.
"Ben cidden özür dilerim"
"Neden, neden özür diliyorsun? Sen hiçbir şey yapmadın"
Adamın bütün morali alt üst olmuştu, başından söylememeli miydim acaba, yalan mı söylemeliydim?
Ben derin düşüncelere dalmışken minho çoktan beni istediği kafenin önüne getirmişti bile.
Kafe dıştan cidden çok tatlı ve sevimli görümüyordu.
"Woa kafenin konseptine bayıldım"
Hiç cevap gelmemişti, ama içten içe merak ettiğini çok rahatlıkla sezebiliyordum, geçmişimi merak ediyordu. Anlatmalı mıyım, yoksa...
"Açıkçası 12 yıldır yetimhanedeyim"
Bir anda umutsuzca yere bakan gözleri parlayıp bana bakmaya başlamıştı, dikkatlice dinlemeye hazırdı.
"Ben daha günlükken bir ajusshi beni çöpün kenarında buluo bakmaya başladı, ben ergenlik dönemine kadar bana bakmaya devam etti ama kronik rahatsızlığı yüzünden hayatını kaybetti, o vefat ettikten sonra yetimhane hayatım başladı"
"Jisung, zorlanıyorsan ve anlatmakta güçlük çekiyorsan anlatmana gerek yok"
"Sonra ise ben yetimhanede 14 yaşıma girdiğim zaman bir adam beni evlatlık edindi ve bana bir süre baktıktan sonra beni kendi çıkarları için kullanmaya başladı, bana şiddet uyguladı, taciz etti,psikolojik baskı uyguladı ve... "
Minho bir anda sözümü kesip elimi tuttu ve o gözleriyle bana baktı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Jisung... "
Bana yine o gözlerle bakmaya başladı, acınası olduğumu düşünüyor diye düşündüm...
