Rode Kaart

Proloog.

Verveeld keek Iris naar het beeldscherm terwijl ze in de deurpost zat. Ze stootte haar hoofd expres een aantal keer tegen de deurpost aan. 77 minuten leken 7 uren te duren. Nog 23 minuten te gaan, tenzij er nog extra tijd komt wat hoog uit 5 minuten is. Iris liet haar hoofd in haar armen vallen toen ze ineens iemand hard hoorde fluiten en vele supporters aan het joelen waren. Ze keek op en zag dat er een speler op de grond lag te rollen van de pijn.

'Aansteller.'

Snauwde Iris naar alleen maar een beeldscherm, alsof de speler haar zou kunnen horen. Steven greep naar zijn borst-zakje en haalde daar het bekende bakje uit met de twee kaarten, de gele en de rode. Het publiek wachtte af welke opvallende kleur deze speler in het wit-rood-wit zou krijgen. Alsof hij de bedoeling was dat de kaart bij de kleding zou matchen liep de nummer zeven niet wetend wat hij verkeerd zou hebben gedaan het veld af. Steven had hem de rode kaart gegeven. Snel stond Iris op en ging braaf tegen de deurpost staan alsof ze net niet verveeld naar het kleine tv'tje heeft zitten kijken. De speler met het blonde haar liep chagrijnig de kamer in.

'Het spijt me van uw rode kaart meneer...'

Iris keek even achterop de speler zijn rug.

'Meneer Fischer, maar ik wil u vriendelijk verzoeken om rustig op dat bankje te gaan zitten om af te koelen.'

Probeerde Iris niet verveeld te zeggen. Met een zucht liet Fischer zich op het stale bankje vallen. Iris kon aan hem zien dat hij nadacht, en waarover was eigenlijk al wel duidelijk, wat had de speler 2 minuten geleden toch fout gedaan? De wedstrijd ging door en het geschreeuw op de tribune werd steeds duidelijker en het irriteerde Iris alleen maar meer waardoor ze diep zuchtte. Ze vond dit baantje verschrikkelijk, maar ze was zo ontzettend trots op haar vriend dat ze er zoveel mogelijk bij wil zijn.

'Ik ben Viktor.'

Zei de speler met de rode kaart uit het niets. Iris draaide haar hoofd naar Viktor en zag nog steeds de niet al te vrolijke blik, maar ze begreep het waardoor ze vriendelijk zichzelf voorstelde.

'Ik ben Iris.'

'Saaie wedstrijd hé?'

Zuchtte Viktor.

'Ja nogal, al helemaal alsje hier niks te doen hebt.'

'Kom hier zitten, veel gebeurt er toch niet meer.'

Viktor glimlachte vriendelijk waardoor zijn chagrijnige gezicht een beetje verdween. Iris beeld die ze had bij Viktor verviel meteen, Viktor leek eerst een arrogante speler maar nu leek hij een super aardige jongeman. Iris deed wat Viktor vroeg en ging naast hem zitten.

'Wat verwacht jij?'

'Eerlijk? Ik kijk het niet eens.'

Gaf Iris eerlijk toe.

'Snap ik, veel gebeurt er toch niet.'

'Ik ben hier ook alleen voor mijn vriend, ik haar deze baan.'

'Hoezo voor je vriend?'

'Hij is scheidsrechter, ik wil zoveel mogelijk bij hem zijn maar het lijkt echt te falen op deze manier. Dit is echt een saai beroep.'

Zuchtte Iris diep terwijl ze een snelle blik naar het tv'tje gaf, waar ze Steven een speler zag waarschuwen.

'Is hij je vriend?'

Trots knikte ze en ze haalde haar blik niet van het beeldscherm af.

'Dat is mijn vriend ja.'

Glimlachte ze. Viktor durfde niet eerlijk te zijn over haar vriend, natuurlijk had hij een hekel aan hem, hij had Viktor een rode kaart gegeven op de kampioenswedstrijd. Dé wedstrijd waar Viktor zo erg naar uitgekeken heeft.

'Dat is eh... Leuk...'

'Ja... Soort van ja...'

'Soort van?'

Herhaalde Viktor haar zin vragend.

'Hij is altijd bezig met voetbal, is het niet voor de Eredevisie, dan is het wel voor een amateur club. Hij is non-stop weg, dit is de enige manier hoe ik hem een beetje kan zien.'

Viktor leek medelijden te hebben met Iris, al was het niet helemaal vergelijkbaar, Viktor zag zijn ouders ook amper, dat haatte hij ook. Hij wou dat hij zijn ouders iedere dag kon zien, de Deen was nog zo jong en moest nu al zijn ouders zoveel missen. Hij was ook altijd zo blij als hij zijn ouders weer kon zien.

'Ik begrijp je volkomen.'

Zei hij met een trillende stem terwijl hij naar de grond keek.

'Ik kom uit Denemarken,'

Iris keek hem niet begrijpend aan, waarom begon hij nu over zijn afkomst, als ze het over Steven hadden?

'Ik kwam heel jong naar Nederland, zonder mijn ouders die ik alsnog amper zie. Ik mis ze heel erg. Ik begrijp je echt heel goed Iris.'

Iris voelde zich nu schuldig, zij zag haar vriend niet vaak, maar wel iedere dag, ookal was het maar even. Viktor zag zijn ouders amper, een of twee keer in het jaar waarschijnlijk. De stilte werd verstoord door hard gejuich en de grond leek te trillen omdat mensen aan het springen waren van blijdschap. Viktor keek op en zag hoe zijn teamgenoot Davy Klaassen de bal mooi in de langehoek schoot. Iris had in korte tijd al twee emoties kunnen aflezen van Viktor's gezicht, chagrijnig en verdriet. Een derde emotie kwam erbij, vreugde. Viktor begon te juichen waar Iris van schrok, nog nooit had ze iemand zo hard horen juichen. En omdat Viktor zo blij was omhelsde hij Iris. De zweer was goed te merken, het kabaal werd alleen maar harder, en toen het eindsingaal klonk, vlogen alle spelers op elkaar af.

'Mag ik er alsjeblieft heen?'

Smeekte Viktor.

'Hup, rennen jij.'

Viktor schoot van de bank af en Iris zag hem op het tv'tje bij de jongens op en neer springen. Dit was toch echt het hoogte punt van de wedstrijd. Zelf ging ze ook het veld op, op weg naar Steven. Toen ze de catacombe uit was en Steven zag staan begon ze te rennen. Eenmaal bij Steven sloeg ze haar armen om zijn nek.

'Je hebt het zo ontzettend goed gedaan Steef.'

Steven legde zijn handen op haar heupen en gaf haar een kus.

'Hoe was Fischer?'

'Aardige jongen.'

Iris draaide haar hoofd naar de springende jongens en herkende de blonde jongen meteen. Hij zag haar ook en glimlachte, ze gaf hem een vriendelijke glimlach terug.

'Hij is echt blij dat ik hem liet gaan.'

Lachte Iris.

'Pff... Hij is gewoon zo'n iemand die denkt dat hij alles kan fixen, ik zou hem niet geloven hoor!'

Iris dacht eerst dat Steven jaloers was, maar eigenlijk had hij gelijk. Waarschijnlijk had Viktor alleen maar lopen slijmen om weg te kunnen, en dat is hem gelukt.

'Ja... ik laat hem ook...'

Zuchtte Iris teleurgesteld, ze vond hem nog zo aardig, jammer.