Confession ♥️🤍

Final

එදා ගෙදර ආවෙ කොහොමද කියලා හරියට අදටත් මතක නෑ.එතනින් පස්සෙ වුණු හැමදේම හීනයක් වගේ.ඊට සතියකින් විතර පස්සෙ මාව වට්සැප් එකෙන් බ්ලොක් කරලා තිබ්බා.fb ත් අන්ෆ්‍රෙන්ඩ් කරලා.මට ඒක දැක්කම දුකට වඩා තරහක් දැනුනේ.මම තරහටම එයාගෙ කන්ටැක් හැම එකකින්ම බ්ලොක් කරලා දැම්මා.එතනින් එහා මාස ගාන මම ගෙව්වෙ අපතයෙක් වගේ.ගෙදර ඉන්න හැමවෙලේම රූම් එකටම වැදිලා හිටියා.අනිත් අය එක්ක කතා කරන එක අඩු කරා.ඒ එහෙම වුනොත් එයාලගෙ පිටින් මගෙ ප්‍රෙශර් එක යන නිසා.මට හැමදේම නුරුස්සන්න ගත්තා.යාලුවො එක්ක පාටිවලට ගියා.වැඩ නැති හැමවෙලාවෙම පුළුවන් තරමින් සිහියක් නැතුව ඉන්න මම වගබලාගත්තා.හරි සිහියකින් හිටිය හැමවෙලාවෙම මම එයා ගැන මතක් කර කර අඬන්න ගත්තා.ඔහොම මාස ගණන් ගෙවුනා.එකදවසක මට එයා නැති පාළුවෙන් මැරෙන්න යනවා වගේ දැණුනා.මම එයාගෙ නම්බර් එක අන්බ්ලොක් කරලා කෝල් එකක් අරන් බැලුවා.රින්ග් වෙනවා.එයා කතා කරා.

"හෙලෝ"

"හෙලෝ"

"කියන්න බබා"

මට කිසි දෙයක් කියාගන්න බැරුව ගියා.මම හයියෙන් අඬන්න ගත්තා.

"අනේ බබා ඇයි මේ"

"ඇයි කියලා අහන්නෙ ඔයා කොහොමද ඔහොම ඉන්නෙ.ඔයාට මාව මතකද."

"මතකයි බබා"

"අනේ බබා කියන්න එපා.ඔයා මාව අතෑරලා දැම්මා.මාව දාලා ගියා.මම මොකද්ද කරපු වැරැද්ද"

"අඬන එක නවත්තන්නකො"

"බෑ මට කියන්න.මට බෑ මෙහෙම මැරි මැරි ජීවත් වෙන්න.මට කියන්න ඔයාට මොකද්ද වුනේ කියලා"

"හරි බබා.අඬන එක නවත්තන්නකො.මම ගෙදර ඉන්නෙ.ඔයාට මැසේජ් කරන්න පුළුවන් ද?වට්සැප් එනවද"

"වට්සැප් එන්නෙ කොහොමද ඔයා මාව ඒකෙ බ්ලොක් කරා.ඇයි මට එහෙම කරේ"

"මම ඒ බ්ලොක් කරලා සතියකින් විතර ආයෙ අන්බ්ලොක් කරා.ඒත් ඔයාගෙ ඩීපී පෙනුන්නෑ.ඔයා බ්ලොක් කරලා මම හිතන්නෙ"

"ඔව්.ඉන්න මම මැසේජ් එකක් දාන්නම්"

මම වට්සැප් එකෙන් එයාව අන්බ්ලොක් කරලා මැසේජ් එකක් දැම්මා.
"ඔයා කලින් ගෙදර ඉද්දි මම එක්ක වීඩියෝ කෝලුත් ගත්තෙ ඇයි දැන් කතා කරන්න බැරි"