Bugün çok üzüldüm.
Ruhumun derinliklerine süpürdüğüm acılar beden buldu.
Elleri ile boğazımdaydılar.
Yutkunamadım.
Her görmezden gelindiğimde bir yırtık açıldı ruhumda.
Her bir kırgınlığı işledim kollarıma.
Kazıdım, kazıdım.
Yeni yaralar açtım.
Kırıldığım yerden tekrar, tekrar kırıldım.
Güneş görmemiş yerlerini kalbimin gecenin siyahıyla yıkadım.
Ağladım.
Kıvrıldı ruhum.
Dizlerim çözüldü.
Belimi doğrultamadım.
Parkelerin soğukluğu yanaklarımı ısıttı.
Karanlığa uzandım.
Ruhsuz bir banyo aynası.
Ağladıkça akan gözyaşlarıma dokundum.
Duş başlığından akan soğuk suda içimden akıp gidenleri izledim.
Hıçkırdım.
Duymadı kimse.
Dünya üzerinde süzülen eksik bir ruhum ben.
Kanatlarım yaralı.
Uçmaya çalışıyorum, dünyadan kaçmaya çalıştığım her deneme canımı acıtıyor.
Canıma acıyorum.
Camdan bir fanus sarılı sanki dünyanın etrafında.
Çarpıyorum defalarca.
Örseleniyorum.
Yine de kaçamıyorum.
Acı kulaklarımı tıkıyor.
Parmaklarımı buz kesiyor.
Yazamıyorum.
