Sürekli acı çekmekten çok yoruldum.
Sürekli ağlamaktan, kendimi bir hiçmiş gibi hissetmekten, sürekli düşünmekten çok yoruldum.
Ne yapmam gerektiğini bilmiyorum.
Yanımda olan kimseyi göremiyorum.
Şu dünyadaki en kötü şey birine alışmak.
Alıştığın birini kaybetmek o kadar acı ki.
Çok eksik hissediyorsun.
O giderken seni hiç düşünmüyor.
Bir iki gün ağlarım, sonra geçer sanıyorsun.
Öyle olmuyor.
Sonradan anlıyorsun ki o giderken senin bir parçanı da yanında götürmüş.
O parçanın yeri asla dolmuyor.
Eksikliği, boşluğu hep hissediliyor.
Dinlediğin bir şarkıda, okuduğun bir kitapta, duyduğun bir seste aklına geliyor.
Ağlıyorsun, ağlamaktan için sökülüyor.
Bu acı hiç geçmeyecek sanıyorsun.
Hep seninle kalacak.
Geçer diyor herkes.
Geçer mi bilmiyorum.
Geçmesini istiyorum.
Ağlamak, üzülmek istemiyorum artık.
İçim yanıyor.
İliklerime kadar hissediyorum acıyı.
Bir daha hiç olmayacağını bilmek delip geçiyor yüreğimi.
Nefes alamıyorum. Her nefes alışımda boğuluyormuş gibi hissediyorum. Herkese iyi olduğumu söylüyorum.
Sanırım çok iyi bir oyuncuyum.
İnanıyor herkes.
Ne kadar acı çektiğimi, ne kadar kırıldığımı, parçalandığımı görmüyorlar.
Hayatta hiçbir şey istediğimiz gibi olmuyor.
Kabullenmek zorundayım.
Bir daha asla olmayacağını, bir daha asla sesini duyamayacağımı, bir daha asla konuşamayacağımızı kabul etmek zorundayım.
Ama olmuyor, yapamıyorum.
Canım çok yanıyor.
Kalbimi söküyorlar sanki.
Her hücrem sızlıyor.
Keşke unutabilsem.
Keşke şu özlem denen lanet duygudan kurtulabilsem.
Daha fazla üzülmek istemiyorum artık.
Hayatıma acılarımı dindirmek, yaralarımı sarmak için girenlerin hepsi daha çok yara açıp gidiyor benden.
Ne diyeceğimi, ne yapacağımı bilmiyorum.
Sadece çok özlüyorum.
Bir an önce geçmesini istiyorum.
Bu sefer gerçekten inanmıştım.
Her zaman yanımda olacağına, beni hiç bırakmayacağına gerçekten inanmıştım.
Yine hata yaptım.
Yine yanıldım.
Hala akıllanamadım.
Beni hiç sevmediğini, bana hiç değer vermediğini düşünmek öldürüyor beni.
İnsanlara inanmamam gerek.
Herkes gider.
Şu hayatta hep yanımızda kalacak biri yok.
Eninde sonunda herkes bırakıp gidiyor.
Bana neden bu kadar acı çektirdiğini düşünüyorum sürekli.
Nasıl bu kadar bağlanabildim?
Nasıl bu kadar alışabildim?
Nasıl bu kadar sevebildim?
İnsanların umursanmayı hak etmediğini bir kez daha anladım.
Siz ne kadar severseniz, ne kadar değer verirseniz onlar o kadar çabuk gidiyor.
Hayatım boyunca asla insanları kıramadım.
Hep kırıldım.
Kıyamadıklarım bir fırsatını bulduklarında ilk önce bana kıydılar.
Sonunda anladım.
Mutlu olmak istiyorsak sevmememiz gerek.
Değer vermememiz, alışmamamız, bağlanmamamız.
Mümkün mü bilmiyorum.
Hala kıyamıyorum ona.
Canımı bu kadar yakmasına rağmen hala iyi olmasını istiyorum.
Mutlu olmasını, yüzünün hep gülmesini.
İstediğim tek bir şey var; lütfen canım yanmasın artık.
Mutlu olayım.
Çektiğim acılar geçsin.
Geçecek elbet.
Geçecek ama yıkıp mı geçecek, delip mi geçecek bilmiyorum.
