SİYAH MEVSİMİ

PALYAÇO

Evi yanmış küle dönmüştü genç kızın...Canını bile zor kurtarmıştı o yangından. Herkes etrafına toplanmıştı ;kimisi ona teselli veriyor ve yanında olduğunu söylüyordu bazılarıysa genç kızın yanan evini uzaktan izliyordu.Genç kızsa neler olduğunu anlamaya çalışıyordu ,yangının o da farkındaydı ama bu ev ona ait değildi ki.O evini bulamamış kapı kapı dolanan bir gezgindi sadece.Yanan ev için üzgündü
ama bu ev onun değildi ki.

Yangın söndürüldükten sonra kız eve baktı uzaktan.Yanı başındaki valizini açtı en güzel elbisesini aldı içinden.

Aynanın karşısında makyajımı izledim bir süre ...En son kırmızı bir ruj sürdüm dudaklarıma. Şimdi hazır hissediyordum, parfümümü sıktım çantamı aldım ,aynaya son bir kez baktım. Böyle hazırlandığımda kendimi gerçek anlamda güzel hissederdim belki annem ve babam tarafından çok sevilmemiştim ama genleri konusunda onlara kızamazdım. Hayatımı güzel bir kadın olduğumu bilerek geçirdim ,öyleydim de ...Ama şimdi aynada genç ve güzel bir kadın yoktu. Birazdan gösterisine başlayacak bir palyaço vardı karşımda. Hiçbir duygu okunmazdı yüzümden çünkü yüzümde kocaman gülen bir surat vardı kırmızı boyalarla boyanmış. Kimse beni tanıyamazdı, bin parçaya bölünmüş kalbimin hareket ettikçe daha çok batan kırıklarını göremezdi.

Odadan çıktığımda annemle karşılaştım, Narin abla koluna girmişti. Durdu ve birkaç saniye baktı bana:

—Biliyor musun Firuze sen hiçbir zaman bu eve ait olmadın o yüzden şu görünüşünü bile garipsemiyorum. Çünkü sen zavallı bir korkaktan fazlası değilsin olmadın da .Şimdi çık git bu evden ama sakın...

Cümlesini tamamlayamadan elini kalbinin üzerine koydu. Yardım etmek için yanına adım attım ama annem bu sefer daha sert bir ses tonuyla devam etti cümlesine:

—Firuze çık git bu evden .ÇIK!!Seni görmek istemiyorum artık.

Annem bağırmaya devam ederken kayıtsızca çıktım evden. Ellerim titriyordu ama umursamadan Eceyi aradım:

—Firuze hazır mısın sen?
—Hazırım. Sen konum attığım  yere gel olur mu ?
—Tamamdır 1 saate ordayım.

Sadık Abi konuşmam boyunca beni izlemişti. Neşeli bir şekilde yanına gittim.Benden nefret ediyordu şu an büyük ihtimalle.

— Sadık Abi anahtarı alabilir miyim arkadaşımla buluşmam gerek.
—Firuze hiçbir yere gidemezsin kızım hadi eve geç .

—Geçemem çünkü az önce evden kovuldum abi o yüzden sen uzatmadan anahtarları ver.

Sadık Abi sabrının son seviyesinde olduğu gayet anlaşılır şekilde yüzüme baktı.

—Kızım anlıyorum gençsin gelir gelmez ailenin bu kötü durumunu gördün dayanamıyorsun burda olmaya ama şimdi hiç bir yere çıkamazsın. Sen oyundayız mi zannediyorsun ha!

Sesi giderek yükseliyordu. Bana bağırılmasına o kadar alışmıştım ki umrumda bile değildi. Ben de aynı ses tonuyla devam ettim.

—Tamam o zaman kovuyorum sizi ,şimdi anahtarları verir misiniz Sadık Bey?

—Firuze Hanım bana az önce evden kovulduğunu söylediniz ben de bu evde çalışıyorum o yüzden beni sadece evden birileri kovabilir.

Beni alt etmeyi başarmıştı. Şu anki tavrımdan halimden nefret ediyordum ben bu değildim ama bu evde oturup geçmişimle ve bugünümle yüzleşmeye  hazır değildim. O yüzden Sadık abiyle konuşmayı kesip taksiyi aradım. Sadık Abinin gözünde daha fazla düşemezdim.

—Taksi gelir birazdan ona da karışmazsın umarım sadık abi.
—Az önce Sadık beydim ne ara abiniz oldum Firuze hanım?

Belli ki kırmıştım onu dönüp  sarıldım .