လေညင်းလေးတွေ တစ်စတစ်စ
အားယူတိုးဝှေ့နေတာကို
ငါကြားနေခဲ့ရတယ်။
ရင်နှင့်အမျှ နက်ရှိုင်းလှတဲ့
ဘုရားသခင်ရဲ့ ကြီးမြတ်မှုသဖွယ်
တင်စားရလောက်တဲ့
ပျော်စရာတွေ အပြည့်နှင့်ပေါ့။
ငါ့ရဲ့ မျက်လုံးအိမ်တွေက
ပူလောင်ခြင်းရဲ့မျက်ရည်စတွေ
ထိန်းမရအောင်
လျှံကျခဲ့တဲ့ အချိန်တွေကို
မှတ်မိကြမှာပေါ့
ဒါပေမဲ့
ဒီတစ်ခါမှာတော့
ကျေနပ်အားရခြင်းက
စေ့ဆော်လိုက်တဲ့
မျက်ရည်စတွေရယ်ပါ။
ဆောင်းဦးရာသီ မြူမှုန်ညတွေရဲ့
အေးစက်စက်နှင်းတွေအောက်မှာ
အဖော်မပါတစ်ယောက်တည်း
လဲလျောင်းအိပ်စက်
မျှော်လင့်ချက်တွေနဲ့
စစ်မှန်တဲ့ ပီတိဖြစ်ခြင်း အကြောင်းတွေကို
အိမ်မက်ထဲမှာပုံဖော်ပြီး
ချစ်နှစ်သက်တတ်ဖို့ကိုလဲ
ငါ့ရဲ့ ကုန်လွန်လေပြီးသော
အစောပိုင်းကာလတွေ ကတည်းက
ငါတတ်မြောက် သိရှိခဲ့ပြီးပြီလေ။
သည်အရာတွေ
အားလုံးရဲ့အထက်မှာတော့
နောင်လာမည့် အချိန်တွေကလည်း
မပျက်မပျယ် ဆက်လက်သယ်ဆောင်နေဦးမည့်
ဟိုး.....
အရင်အချိန်တွေ ကတည်းက
ကိုယ်ရောင်ဖြာတည်နေခဲ့ဖူးတဲ့
ကောင်းကင်ဘုံရဲ့ တမန်တော်
ကြယ်လေးတွေလဲ အခုထိ
မပြောင်းမလဲ အရင်အတိုင်း
တောက်ပဆဲ၊ ဖြူစင်နေဆဲပေါ့...။
***I translated Emily Bronte's "That Wind I Used To Hear it Swelling" as the way I feel.
