The Masked Killer || F.t Bankzitters

12: Lola

"Wij gaan het toch nog even leuk hebben hier samen." Zegt hij met een ander accent en de meest duivelse grijns die ik ooit heb gezien. Ik kijk hem met grote ogen aan. "Hoe bedoel je?" de angst in mijn stem is goed te horen. Hij knijpt in mijn bil. "Nee! Alsjeblieft, Rob! Doe niet!" roep ik bang. Hij duwt me tegen de muur aan. Mijn gezicht word platgedrukt door zijn hand die mij als maar harder tegen de muur aan duwt. "Oh zeker wel." Hij trekt mijn broek naar beneden. Ik stribbel fel tegen en probeer zo hard als ik kan tegen zijn benen aan te schoppen, maar zonder succes. Ik zie Milo met medelijden naar mij kijken. "Milo! Help me! Alsjeblieft!" Een traan verlaat mijn ooghoek. "Rob, dat kan ook nog later." zegt hij dan. Ik slaak een opgeluchte zucht als Rob stopt met me aan te raken op plekken waar ik dat niet wil. Hij laat me los en draait zich gefrustreerd om. "Dat kan ook nog later." herhaalt hij zachtjes. Ik haal langzaam mijn hoofd van de muur af als hij een paar stappen achteruit zet. Mijn wang is rood en bedrukt met de pijnlijke textuur van de muur. Met trillende handen hijs ik mijn broek weer op. Ik durf Rob niet aan te kijken. Zijn lieve, zachte karakter lijkt wel verdwenen te zijn. Hij lijkt zichzelf niet. Ik herken mijn eigen vriendje niet meer. Rob begint snel en hard te hijgen. Een golf van angst overspoeld mijn ziel. Hij lijkt wel een hond- of nee- eerder een demon. Ik bekijk hem, zijn rug bezweet en zijn haren vochtig. Hij balt zijn vuisten en drukt zijn nagels in zijn handpalmen. Ik verstijf, ik weet gewoonweg niet wat ik moet doen- of nog erger; wat Robbie gaat doen. Ik kom daar al snel genoeg achter, omdat hij zich onverwachts naar mij toe draait en zijn hand een rode plek achterlaat op mijn wang, gevolgd door een trap in mijn buik. Ik knal tegen de muur op en zak ineen op de houten grond. Verdoofd door de pijn, met een bonkend hoofd en een tunnelvisie kijk ik om me heen. Ik hoor mijn immens snelle hardslag door mijn oren gieren. Mijn mond wordt gevuld met slijm, heel erg veel slijm. Mijn wereld lijkt even stil te staan als ik me besef dat het geen slijm is dat mijn mond vult. Ik hoest knalrood bloed op. Met tranen in mijn ogen kijk ik Rob machteloos aan. Zijn lippen zijn gevormd in een duivelse glimlach, maar zijn hele gezicht lijkt opeens wel weer bij te trekken. Hij lijkt wel weer terug te keren in zijn eigen lichaam. De liefde en goede energie die altijd van hem afspatte is weer te zien. Wat gebeurt er toch met hem? Wat gebeurt er toch met mij en de wereld waarin ik mij bevind?