Κεραυνοί και κύματα

Πρόλογος

Αναμνήσεις.Αυτές μας μένουν.
Τις κρατάμε τόσο καλά κλειδωμένες μέσα μας, μη τυχόν και τις χάσουμε.

Μία μία τις φέρνω στο νου μου,καθώς το γυμνό μου δέρμα ακουμπάει το κρύο δάπεδο.

Βήμα ,βήμα.

Δεν παίρνω το βλέμμα μου από το σημείο που κοιτάζω.

Είναι όλα εκεί.
Τα τέρατα από τους εφιάλτες.
Μα δεν έχουν καθόλου μακάβρια μορφή.
Είναι απλά άνθρωποι.
Αυτό λέω στον ευατό μου.

Οι ψυχή τους όμως ειναι λερωμένη.
Όσο και να κρύβονται κάτω από τις μάσκες τους.
Βρωμάνε σάπιο.
Αν τους κόψεις θα αιμμοραγήσουν και είμαι σίγουρη πως σκοτάδι θα ξεπηδήσει από μέσα τους.

Βροντές και κεραυνοί ,ακούγονται από έξω.
Φωτίζουν την κάθοδο μου .

Είναι ειρωνικό που κατέληξαν όλα εδώ.
Που πήρα αυτή την απόφαση.
Αλλά τίποτα δεν αλλάζει.
Τιποτα δεν θα αλλάξει.
Αν δεν αλλάξω εγώ.

Η όραση μου αρχίζει και θολώνει.
Νιώθω το σώμα μου να μην υπακούει, καθώς βαδίζω στον διαδρομο.

Νιώθω τα βλέμματα τους ,κρυμμένα κάτω από τις μάσκες να με κόβουν.
Να χαίρονται.
Πνιχτα γελια ακούγονται γύρω μου.

Το στομάχι μου αρχίζει και ανακατεύεται.
Ο ιδρώτας να τρέχει από το μέτωπο μου.

Ένα ακόμα βήμα Ξένια.
Πριν την μεγάλη παράσταση .
Κάνεις δεν θα γελάει μετά.

Σφίγγω τα χέρια μου σε γροθιές.
Ακόμα παίζω τις αναμνήσεις στο μυαλό μου.

Όλες.

Μία προς μία.

Θα νευριάσουν όλοι τους τόσο πολυ μαζί μου.
Συγγνώμη παιδιά.

Αυτός είναι όμως ο δικός μου δρόμος.
Μπορεί να μην τον διάλεξα εγώ.
Αλλά είναι η μόνη εξόδος.

Το στόμα μου αρχίζει να ξερένεται.
Το μυαλό μου να θολώνει.
Και τα τρία σκαλιά που είναι μπροστά μου, μοιάζουν άθλος.

Θα τα καταφέρω.
Δύο βήματα να φτάσω στο κέντρο.
Και μετά...

Εύχομαι να ήταν όλα αλλιως;
Φυσικά.
Αλλά καμια φορά οι ευχές δεν γίνονται πραγματικότητα.
Γιατί το χρέος των πράξεων μας,της μοίρας μας, είναι μεγαλύτερο.

Σηκώνω το πόδι μου πιάνοντας την άκρη από το άσπρο μου φόρεμα.
Η ξυπόλυτη πατούσα μου ακουμπά το ξύλο και εγώ προσπαθώ να κρατήσω ισορροπία καθώς ανεβαίνω τα σκαλιά.

Ζαλάδα.Ολα γυρίζουν μόλις πατώ στη σκηνή.
Η ανάσα μου αρχίζει να κόβεται.
Τα λεπτά γίνονται δευτερόλεπτα σταματούν.

Τα τέρατα ακόμα με κοιτάζουν.
Το μεγαλύτερο μου απλωνει το χέρι τπυ και εγώ θέλω να φτήσω στο προσωπο του.

Θα έπρεπε να τρέξω.
Να φύγω μακριά.
Όμως είμαι εδώ.

Είναι ηλιθια απόφαση το ξέρω.
Αλλά δεν ξέρω τι άλλο να κάνω για να τους δώσω ελευθερία;
Θέλω να σας δω.
Θέλω να δω το πρόσωπο σου για μια ακόμα φορά.

Γαβριήλ συγγνώμη...
Σου έχω πει πολλά, αλλά θα ήθελα ακόμα παραπάνω.

Απλώνω το δεξί μου χέρι , για να ακουμπήσω το μαύρο γάντι του.
Μας προκάλεσε τόσο πόνο.
Τόση θλίψη.
Είμαι εδώ για να τελειώσει.

Με κοιτάζει με απορία, με το ένα του μάτι.
Και ξέρω πως φαίνομαι σκατα.
Ιδρωμένη, χλωμή.
Πιθανόν να νομίζει πως είναι από την ταλαιπωρία .

Σε ξεγέλασα...

Δεν παίρνω το βλέμμα μου από πάνω του.
Δεν θα με δει να φοβάμαι.
Δεν θα με δει τρομαγμένη.
Είμαι περήφανη.
Θαρραλέα.

Με το δεξί μου χέρι. κρατάω το μενταγιόν μου σφιχτά.
Νιώθω το κορμί μου να μουδιάζει.
Όλος ο αέρας θέλει να βγει από μέσα μου.
Όλο το αίμα θέλει να βγει από μέσα μου.
Να μείνω άδεια.
Ο κόμπος ανεβαίνει στον λαιμό μου.
Με πνίγει.

Χάνω τον ελέγχω του σώματος μου.
Χαμογελώ και εκείνος με κοιτάζει έκπληκτος . Νιώθω τις αντιστάσεις μου να υποχωρούν και να χάνω ισσοροπια.

Αυτό είναι.
Η παράσταση αρχίζει καργιόλη.
Νίκησα.
Εσύ εχασες.

Καθώς πέφτω ,ακουμπώ το έδαφος με φόρα.Φωνες ακουγονται γυρω μου αναστατωμενες.
Τα βλέφαρα μου κλείνουν.
Καλωσορίζω το σκοτάδι, καθώς εκείνος τρέχει καταπάνω μου.

Νίκησα...

Μα προς έκπληξη μου το μόνο που βλέπω είναι...

Φως....