Κεραυνοί και κύματα

Κεφάλαιο 2ο

Τώρα.
Γαβριήλ,24 ετών.

Πέντε μήνες ,δέκα εννια ώρες ,σαρανταπέντε λεπτά και είκοσι δευτερόλεπτα.

Είκοσι ένα....Εικοσι δύο...
Ο δείκτης από το ρολόι μου γυρνάει.

Κάθομαι πάνω στη μηχανή μου κοιτώντας το και θέλω να το σπάσω.
Ένα ελαφρύ κρύο αεράκι φυσάει .Είναι τέλη Μαρτίου σε λιγο μπαινει καλοκαίρι.Η νύχτα καθαρή.

Είμαι μόνο εγώ και τα αστέρια έξω στην αυλή.Σε αλλη περίσταση θα ήταν ρομαντικό αλλά τώρα θέλω να τα τραβήξω ένα ένα από τον ουρανό σαν πίνεις από πίνακα. Να μείνει μόνο το σκοτάδι. Μαυρο όπως το είναι μου με μόνο το φεγγάρι να δίνει το φως του.
Το δικό μου φεγγάρι .Το φως μου που έσβησα με τα χέρια μου διώχνοντας το μακριά.

Ο Ορφέας άμα άκουγε τη σκέψη μου θα έκανε πως ξερνάει.

<<Πώς στο διαολο καταφέρνεις και γίνεσαι ρομαντικός με αυτή τη φάτσα δεν μπορώ να το καταλάβω,>>μου γκρινιαζε συνέχεια όταν με επαινε με κανένα ρομαντικο βιβλίο στα χέρια και έκανε πως αηδιάσει.

Στην πραγματικότητα είχε δίκαιο.
Δεν ήμουν.
Εκείνη όμως με έκανε.

Θέλω να το σπάσω το γαμημενο το ρολόι.

Είναι ανούσιο να το κοιτάζω. Το κάνω κάθε φορά που γυρνάω σπίτι.
Κάθομαι έξω παρατηρωντας τους δείκτες να γυρνάνε.
Μια συνήθεια που την απέκτησα πριν πέντε μήνες .
Μετά από εκείνη την ημέρα που εκείνη έφυγε.

Δεν έφυγε ηλίθιε .
Εσύ την έδιωξες γιατί έπρεπε.
Πιστεύεις τις μαλακιες που λες;

Είμαι άνθρωπος που θα κρατήσει την ψυχραιμία του.Ξερω καλά να την κουμαντάρω ,αρκεί να μην ξεπεράσεις τα όρια μου.Δεν θα φταίω εγώ μετά για το τι θα πάθεις. Το θέμα είναι όμως πως πλέον δεν είμαι ψύχραιμος κυρίως με τον ευατο μου.Και όλα αυτά γιατί πήρα μια απόφαση που ήταν ρισκαδορικη.

Δεν μπορώ να πάρω το βλέμμα μου πάνω από τα νούμερα του .

Είμαι κουρασμένος.Το σώμα μου πονάει και πρέπει να βγω από το κουστούμι που φοράω εδώ και πόσες ώρες.Βρωμαω ουίσκι και τσιγάρα.Το κεφάλι μου είναι ένα καζάνι που βράζει από τις ηλιθιες συζητήσεις στο εστιατόριο του Ορφέα.
Δεν είναι εύκολο να πίθεις νεοπλουτα αρχιδια να αγοράσουν ακίνητα.
Όσα χρήματα και να έχουν, σε πρήζουν στα παζάρια και τα παπαρια μαζί.

Ήμουν έτοιμος να πω στον Ορφέα να τους δηλητηριάσει με τίποτα ληγμένο μπας και σκάσουν. Αλλά δύσκολα.