Het Spel van Jokers & Azen

1. Snode Plannen

'Dat is mijn stoel.'

Dat is een leugen. Eigenlijk is het haar vaders stoel, maar haar vader is er niet meer om de leegte op de stoel te kunnen vullen. Al een heel jaar heeft haar vader niet meer in de grote, leren bureaustoel gezeten waar Mathias Feingold momenteel zijn derrière in heeft gezet. 

Het kantoor is grijs, leeg, koud. Met een lege, ijskoude betonnen vloer, kaalgeplukt van al het luxe interieur dat daar jarenlang op heeft gestaan. Nu is het slechts een bureau, een bureau met een grote, zwarte, leren bureaustoel als aandenken aan de man die daar vroeger zijn winsten zat te tellen. Alleen de grote ramen met een panorama van de wolkenkrabbers van New York geven nog enige sfeer en leven aan de ruimte.

Jerry Feingold heeft het volledig opgegeven toen zijn bedrijf ten onder ging aan de successen en wrede zetten van Ledger & Finch. Alles is voor zijn neus weggekaapt, terwijl hij alleen maar roerloos en verslagen toe kon kijken. Hij kon niet meer aanzien hoe zijn leven blokje voor blokje voor hem afgebouwd werd en uiteindelijk als een kaartenhuis in elkaar viel.

Nu staat alleen het fundament er nog, met de brokstukken van wat ooit was aan de zijlijn, verspreid over de grond.

'Mijn naam staat in paps testament geschreven.'

'Als naam voor de voorgrond van wat je dit ook maar moet noemen.' Red gooit haar tas met dansattributen tegen het mahoniehouten bureau aan en leunt met haar arm op de rugleuning van de bureaustoel. 'Mijn naam staat bij de officiële overdracht, dus dit is mijn stoel. Dus of ik ga bovenop je zitten, of je gaat van mijn stoel af.'

De man die dezelfde kastanjebruine bos heeft als haar moeder staat met een zucht op van de bureaustoel en maakt een overdreven gebaar. 'Wenst mevrouw ook nog een kristallen glas met de meest Franse rosé in de wijnkelder?' 

Red trekt een snelhechter met papieren uit de bovenste lade van het bureau. 'Wat ben je toch een schatje.'

Als een heks die uit een rookwolk oprijst, wordt de deur open getrokken en verschijnt Dottie in de deuropening. Haar dikke, blonde krullen dansen als leeuwenmanen achter haar aan.

'Schatje?' Ze richt haar blik kwaad op Mathias. 'Wie zei hier "schatje"?!'

Red rolt met haar ogen en vouwt de snelhechter open. Soms vergeet ze even dat Mathias getrouwd is met de meest irritante, meest egocentrische en grootste dramaqueen van sowieso heel Brooklyn, maar misschien zelfs wel van heel New York. Wat er in zijn hoofd omgaat weet ze niet precies, maar iemand heeft sterke Amortentia gebrouwen. 

Het enige voordeel daarvan is dat Mathias nu haar achternaam kan gebruiken.

'Gaat broeder-zuster liefde je nu ook al een stap te ver, Dottie?' Red heft haar blik niet naar haar op. 

Dottie's haviksogen vernauwen zich en richten zich recht in Red's gezicht. 'Ooit,' begint ze langzaam, 'als jouw koude, bittere hart ontdooit en iemand binnenlaat waarvan je houdt zoals ik van je broer, dan zul je het snappen.'

Red haalt luchtig haar schouders op, reageert verder niet op haar. 

Dottie huppelt het kantoor binnen en haakt met een zoete glimlach haar arm om die van Mathias. 'Ik denk dat je zus graag alleen gelaten wil worden.' Ze wil eigenlijk gewoon dat Dottie opdondert. 'Wat zeg je van een glas chardonnay op het dakterras?' 

Red kauwt haar vingers vast in het papier. 

Met eenzelfde soort zoete glimlach op zijn gezicht, kust Mathias haar. 'Goed idee.'

Red's ogen branden op hun ruggen als ze met armen in elkaar gehaakt de deur van haar kantoor uit lopen en de deur zachtjes met een klik in het slot valt.