11 November(සරත් සෘතුවේ අවසාන මාසය)

පළමු කොටස - 01💜️

ඔෆිස් එකේ මගෙ පුටුවට හේත්තු වෙලා ඉද්දි මේසෙ උඩ තිබුණ ටේබල් කැලැන්ඩර්📅  එකේ පිටුවක්, ආපු පුංචි හුලඟකින් යාන්තමට එහෙට මෙහෙට වුණා.

නොවැම්බර් ..

මාසේත් මැදක් හරියකට වෙන්න දවස් ගෙවිලා ගිහිං මට ඒ දවස් ගානටම මතක් කරගන්න අමතක වුණු කෙනෙක්ව මතක් වුණා.මේ වගේ නොවැම්බර් මාසෙක තමයි අහම්බෙන් මට එයාව මුණගැහුනෙ.හැබැයි ඒ අවුරුදු ගාණකට කලින්.අද එයා කොහෙ ඉන්නවද මොනවා කරනවද කියලා කිසිම අදහසක් මගෙ ඔලුවෙ නැහැ.සමහරු හිතුවට එච්චරටම අමතක නොව්න කෙනෙක් ගැන කිසිම විදියක තොරතුරක් හොයන්නෙ නැතුව මනුස්සයෙක් ඉන්නවා කියන්නෙ වෙන්න බැරි දෙයක් කියලා,ඒක වෙන්න පුලුවන් දෙයක්.හරියට මට වුණා වගේ.ජීවිතේ කියන්නෙ ඉස්සරහට ගලාගෙන යන දෙයක්.හැමදේම මාව පහු කරගෙන මගෙන් ඈත් වෙලා එහෙම ඉස්සරහට යද්දි මම විතරක් කොහොමද එක තැනක නතර වෙලා ඉන්නෙ.එහෙම ඉන්න එකේ තේරුම මොකක්ද, මම හිතුවෙ මමත් කොහොමහරි ඉස්සරහට ගියොත් මගෙන් ඈතට යන දේවල් වලට මගෙන් ඈත්ම වෙලා යන්න බැරි වෙයි, අපි අතර පොඩි දුරක් තිබුණට ඒක සෑහෙන්න විශාල නොවෙයි කියලයි.එත්, අද අඩු තරමෙ එයයි මමයි අතර තියෙන දුර කොච්චරද කියලා පොතකින් බලලා, එහෙමත් නැත්නම් ගූගල් කරලා බලන්නවත් පුලුවන්කමක් මට නැහැ.ඒකට එයා මට කිසිම අවස්ථාවක් හදලා දීලා නැහැ.එහෙම කෙනෙක් හිටියා කියන මතකයක් හැරූණු කොට තාම ඉන්නවද කියලවත් මම දන්නෙ නැහැ.මනුස්සයෙක්ට පුලුවන්ද ඒ තරම් දඬුවමක් දෙන්න එයා වැඩියෙන්ම ආදරේ කරන කෙනාට .. කාලය කොයිතරම් ගෙවුණත් මට තාමත් ඒක විසඳගන්න බැරි වුණ ප්‍රශ්ණ වලින් එකක් විතරයි.
මම ලංකාවෙන් පිට වෙලා මේ වෙද්දි අවුරුදු පහකට ලඟයි. එද්දි තිබුණු ලේ බැඳීම් හැර අනෙක් හැම බැඳීමක්ම කාලෙත් එක්ක සුපුරුදු විදියටම නැති වෙලා ගිහිං තිබුණා.මෙහෙට ආවට පස්සෙ මුණගැහුණු යාළුවෙක් මිසක පරණ කිසිම යාළුකමක් මගෙ ලඟ නැහැ.ඒකටත් ලොකු හේතුවක් තිබුණා.පුංචි පැලෑටියක් වුණත් මුල් වලින්ම උගුල්වලා නොදැන්මොත් ඒක ආයෙමත් දලු දානවා ඉතිං මම ඒ පැලේ මුල් වලින්ම උගුල්වලා දුර ඈත මැරුණු පසකට විසික් කරලා දැන්මා ආයෙ පැල නොවෙන්න ඕනෙ නිසා.එයාගෙ පැත්තෙන් එයාට මැරුණු ගෑණියෙක් වෙලා මගෙන් හැංඟිලා යන්න පුලුවන්නම් ඇයි මටත් බැරි මැරුණු මිනිහෙක් වෙන්න.අදටත් මම හිතන්නෙ එච්චරයි.