Fa Wei Lan၏ပြန်လည်မွေးဖွားခြင်း(Myanmar Translation)

Ch 5: မှတ်မိနေဆဲပဲ

ဦးလေးဇီသုံးနဲ့အဘိုးတို့ ဝမ်ဖုန်းအကြောင်းကို ပြောနေတာ မကြားမိ ခင်အထိ သူအေးအေးချမ်းချမ်းနေတော့မယ်လို့ ဝေလန်ကတွေးထားခဲ့တာ။

အိမ်ရှေ့စံအား တိုက်ခိုက်ခံရမှုတစ်ခုက ကာကွယ်ပေးခဲ့တာကြောင့် ဝမ်ဖုန်းက ဆိုးဆိုးရွားရွားဒဏ်ရာရသွားခဲ့သည်။ စစ်သူကြီးနှင့် သူ၏တပ်ဖွဲ့မှာသစ္စာဖောက်များအား တစ်ယောက်မကျန်ရှင်းပစ်နိုင်ခဲ့သော်လည်း သူကိုယ်တိုင်ကတော့ဓါးထိုးခံလိုက်ရသည်။ အဘိုးအတွက် လက်ဖက်ရည်ကို ယူ၍ဧည့်ခန်းမထဲသို့ဝင်လာသော ဝေလန်ရဲ့လက်ထဲက ဗန်းကတော့ ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ကျသွားတော့သည်။ ကွဲအက်သွားသော ခွက်က အခန်းထဲရှိ လူနှစ်ယောက်လုံးကို လန့်သွားစေခဲ့သည်။

"သူ...သူအဆင်ပြေရဲ့လား?" ဝေလန်ကဦးလေးဆီ အလောတကြီးသွားလိုက်ကာ ဦးလေးလက်မောင်းအား လှမ်းဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။
"ဦးလေးဇီသုံး ဝမ်ဖုန်းက-"

"သူကမြို့တော်ပြန်ရောက်ပါပီ တော်ဝင်သမားတော်တွေက သူ့ဒဏ်ရာကိုကုပေးပီးပီ"

"ဒ_ဒါဆို သူအသက်ရှင်မှာလားဟင်?"ဝေလန်မှာ ထိတ်ထိတ်ပျာပျာဖြင့်မေးလိုက်သည်။

"အင်း ဦးလေးလည်းအဲ့တာကိုတော့အသေအချာမသိဘူး...လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်ရက်ကတည်းကဆိုတော့..."

"ဒါပေမယ့် သူသေလို့မဖြစ်ဘူး!" ဝေလန့်ရဲ့ နှလုံးခုန်နှုန်းမှာမြန်လာ၍ ထိတ်လန့်တုန်လှုပ်လာတော့သည်။

"ဝေလန်" အဘိုးက သူ့ရဲ့တုန်ရီအေးစက်နေသော လက်များကို ဆွဲယူလိုက်ကာ"ကလေး ဝမ်ဖုန်းက သန်မာတဲ့ယောက်ျားတစ်ယောက်ပါ။ သူအဆင်ပြေမှာပါ သမီးစိတ်အေးအေးထားပါဦး"

အဘိုးက သူ့ကိုမငိုဖို့ ပြောသည်အထိ သူ့ကိုယ်သူငိုနေမိသည်မှန်း သူမသိခဲ့ပေ။

ဝမ်ဖုန်းဆီတွင် ဖြစ်ပျက်သွားတာကို ကြားပီးချိန်တွင်
ဝေလန်က အဘိုးအား မြို့တော်သို့သွားခွင့်ပေးပါရန် တောင်းပန်တော့သည်။ အဘိုးက တွန့်ဆုတ်နေခဲ့သော်လည်း အဆုံးတွင်တော့ မင့်ကိုသူ(မ)အား လိုက်ပို့ခိုင်းလိုက်သည်။ မင်က သူကြောက်နေတာကိုသိတာကြောင့် ဘာမှပင်မမေးတော့ပဲ မြို့တော်သို့
နေ့ရောညပါ ခရီးနှင်တော့သည်။ ဝေလန်က မနားချင်သော်လည်း မင်ကသူ့ကိုအတင်းနားခိုင်းသည်_အိပ်ဖို့နှင့် အစားစားဖို့အတွက်ပေါ့။ သို့သော် သူ့မှာ စားတယ်ဆိုရုံမျှဖြစ်၍ ခဏလောက်အိပ်ပီးလျှင်လည်း ပြန်နိုးလာရသည်။ ပုံမှန်ဆိုလျှင် ဂျင်မှမြို့တော်သို့ တစ်ပတ်ကျော်ထိ သွားရသော ခရီးကို မင်နှင့်သူတော့ ၃ရက်နှင့်ပင် ရောက်ခဲ့သည်။