Diosa Lavinia | Taekook

Historia vol.1

Daegu - Güney Kore

On altı yaşında bir çocuk için hastane köşelerinde gezmek her zaman zor bir dönem olmuştur.

Kim Taehyung, sorunlu bir insandı. Aslında değildi,ailesi öyle görüyordu. Asıl sorun ailesiydi bunun farkına varmalıydılar önce.

Taehyung, kahverengi duvarları nerdeyse bir tarafı boydan boya kitap olan bir odada sandalyesindeydi.Garip garip tabloların olduğu bu psikiyatrist onu ürkütüyordu. Doktorları asla sevmezdi.

Beyaz gömleği ile oturan bu odam onu sadece izliyordu. Taehyung'un kendisinin konuşmasını istiyordu,ama tık yoktu bu yüzden doktor derin nefes aldı.Taehyung yavaşça masasının önünde bulunan isim tabelasını okudu.

Kim seokjin uzman psikiyatrist.

Aileleri bu doktora nerdeyse mirasını yaptırmıştı. Taehyung'dan korkuyorlardı,bir an önce ya iyileşsin yada akıl hastanesine kapatsınlar diyorlardı.

Doktor Kim,tekrar nefes aldığın da "Evet Taehyung." diyordu. Etrafı izleyen Taehyung'un hiçbir şey söylemeyen bakışları doktorun odağı oldu. "Nasıl hissediyorsun,en son gelişinden bu yana neler değişti?"

Taehyung omzunu silkti umursamazca. Bu sorulardan gerçekten bıkmıştı. "Aynı."dedi."Değişen bir şey yok. Her zaman yaptıkları gibi da sabah akşam kavga ediyorlar. Uyuyamıyorum bile." Taehyung sonlara doğru bağırarak konuştuğu için aniden ayağa kalktı. Çabuk sinirleniyordu, çabuk ağlıyordu çabuk gülüyordu.

Bunların sebebi ailesiydi. Doğduğundan beri kavga etmeleri kesilmemişti, geceleri sevişiyor gündüzleri kavga ediyorlardı. Yetmezmiş gibi bunları hep duymak zorunda kalıyordu. Normal görünen bir şey olabilir ama bir insanın ruh hallerini bozacak derece de tehlikeli aynı zamanda.

Doktor Kim, önünde bulunan küçük not defterine yazılar yazarken onu dinliyordu.

Taehyung tekrar yerine otururken,"Bıktım."dedi."Ben sıradan bir insan olmak istiyorum. Kendini kontrol edemeyen ucubenin biri değil."doktor Kim dudaklarını ıslatarak düşmeye başlayan siyah retro gözlüğünü ittirdi hafifçe."anlıyorum." Taehyung sinirle derin nefes aldı."Hayır doktor. Hayır anlamıyorsun,kimse anlamıyor beni hemde hiç kimse,sadece geçiştirmek için kurduğunuz bu 'Anlıyorum.' kelimesi beni deli ediyor."

"Taehyung,bana seni iyileştirmem için yardım etmen gerekiyor."

Taehyung hemen kafasını iki yana salladı,bunu yaparken gülümsüyordu."Asıl sizin bana yardım etmeniz gerekiyor doktror. Lütfen kurtarın beni bu insanlardan. Beni bu hale getiren onlar."

Doktor Kim, gözlerini yumdu. Bu çocuğa çok üzülüyordu.

"İlaçlarını içmelisin. Şimdilik sadece ilaçlarını iç,seni o cehennemden kurtaracağım.Peki annen?

Duyduğu isimle salladığı ayakları durdu."Annem mi?"dedi,doktor Kim başını salladı hızla."Ondan da baban kadar nefret ediyor musun?"

"Evet,hemde çok babamdan daha çok hemde. Bana yüzüme gülerken sahte timsah gözyaşları dökerken tıpkı bir anne gibi."dudaklarının kenarı kıvrıldı hızla."Ama,yanımdan gittiği zaman tam bi ' fahişe."

Doktor Kim kaşını çattı."Bunu biraz daha açar mısın?"

"Bana iyiymiş gibi davranıyor, yaşadıklarıma üzülüyormuş. Ama öyle değil!"gözlerinden yaşlar akarken devam etti."Babamın yanındayken sürtük gibi davranıyor, hergün kavga etmelerine rağmen böyle. Yemek yermiyim umursamaz uyuyor muyum umursamaz ama sorsan,onun biricik oğluyum."

Gözleri dolan Taehyung başını elleri arasına aldı."Okula bile gidemiyorum. Gitsem uyumaktan başka birşey yapmıyorum. Okul da evde cehennem." Kolları arasında ki kafasını kaldırıp onu izleyen doktora çevirdi bakışlarını."Gittiğim her yer cehennem doktor."