Eve gelmiştik. Didem teyzede bir gariplik vardı. Caktırmamaya calısıyordu ama yüzünden anlayabiliyordum. Alara'ya bir bahane bulup fırına göndermişti. Sonra beni yanına cagırmıstı. İçimden düşünüyordum. Neden böyle bişey yaptı. Alaradan sakladıgı neydi? Beni mi istemiyordu? Neyse bunu ona sormam daha iyi olurdu. Didem teyze söze basladı;
"Kızım Eylül. Aileni kaybettin biliyorum. Ama ben senin annen sayılırım biliyorsun. O kadar güzelsin ki bahtında güzel olsun. Allah çirkin şansı versin sana. Seni çok seviyorum Alaraya destek cıktın. Kardes oldunuz. Cok iyi anlastınız."diyerek sözünü bitirdi.
"Bende ona evet annemsin sen benim dedim gülümseyerek. Ama düşünceliydim normalde bunu Alara yanımdaykende söylebilirdi. Duraksadım ve sözlerime devam ettim. Ama didem teyze pardon anne Alaradan saklayıpta bana anlatmak istediğiniz bisey mi var?"dedim.
"Nasılda bildin Eylülüm. Ben biliyorsun kalp hastasıyım. Ve kötüleşiyorum günden güne. Siz kardeş gibisiniz. Biliyorsun Alara'nın babası yok. O yüzden bana bişey olursa ikinizden başka kimseniz yok. Ve bu evden baska diyerek gözlerine hüzün çöktü. "
"Birşey diyemedim. Gözlerim dolmus ve aglamamak için kendimi çok sıkıyordum. Hiçbirşey demeden sarıldım ona."
Öyle kalakaldık ve Alara geldi. Bizi öyle görünce koşarak atladı boynumuza. Gülümseyerek hiçbişeyden bahsetmeden yemeği hazırladık. Didem annem odamıza gelip para uzattı. Alara'yla birbirimize bakıp. Ne için bu dedik. Didem anne gülerek hep bana bakıyorsunuz hiç gezmiyorsunuz. Kalp hastasıyım diye bu kadar üzerime düşmeyin. Koca annenizi yalnız bırakın. Süslenin diyip odadan çıktı. Hala şoktaydık. Cığlık atarak dans ettik. Cok seviyorduk onu. Çok mutlu etmişti bizi. Hemen hazırlanmaya başladık. Alara straplez gece mavisi bir elbise giyip,pembe topuklu ayakkabı ve pembe cantasını alıp pamuk seker gibi olmuştu. Bende pudra kısa bi elbise ve küçük çiçekli toka taktım kafama. Elime beyaz canta ve beyaz dolgu topuk giyip makyajımızıda bitirdikten sonra dışarı çıktık. Mutlu oldugumuz gözümüzden belli oluyordu. Hemen bi taksiye binip bara gittik. İçkimizi yudumlarken. Karşımızda birini gördük. Gözlerimiz faltaşı gibi açılmıştı. Evet oydu!!
