Sessiz çığlıklar

Üzgünüm
Eğer senin hayal ettiğin
Gibi bir evlat olamadiysam..

Canı acıyordu küçük kızın deponun içi iniltilerini dolduruyordu kapkaranlık bir depodaydi bu depoya artık alişmişti coğu zamanı burda geçiyordu kızın babası bişeye sinirlenmişti yine ve acısını küçük kızdan çıkarıyordu işleri ters gitmişti karşısındaki sanki kendi kanından canından deyilmiş gibi vuruyordu elindeki kemeri. Küçücük olmasına rağmen karşısındaki kişi sanki düşmaniymiş gibi vuruyordu acımıyordu acımsızdı. Kızın gözlerinden yaşlar dökülüyordu ama sesi çikmiyordu artık çünkü biliyordu sesi çikarsa birdaha dayak yicekti gözlerinden sessiz sessiz yaşlar dökülüyordu. Adam elindeki kemeri yanındaki adama verip üstünü düzelti ve arkasını dönüp depodan hızlıca çıktı. Kız çocuğunun her yeri yara bere içindeydi kaburgası çok acıyordu ama sesi çikmiyordu. Çünkü korkuyordu babası onun sesini duyup sinirlenip onu dövmesinden. O hiç baba sevgisi görmemişti kız çocugu abisinide hiç görmemişti. Acaba abisi nasıl biriydi? Onu görse oda tiksinirmiydi küçük kızdan? Yada yoldaki insanlar gibi korkarmiydi? Acırmıydı ona? Yada yaralarını sararmiydı? Babası gibi ondan nefret edermiydi?. Kız çocuğu bir abisinin olduğunu bile annesi biriyle konuşurken öğrenmişti.kız çocuğu kendini çok sıkıyordu bağırmamak acısını haykırmamak için
geriye kalan ise sadece sessiz çığlıklardı..