teni tenime, teni tenime ah
ten dokunur ruh denene
beni bir öper hissederek
aklımı yıkıp dans ederek
teni tenime, teni tenime ah
ten dokunur ruh denene
belimi sarar hissederek
yüreğimi tam hapsederek
sebastian szymanski duzyazi ff
Pijamaları es geçerek dolabımdan siyah bir eşofman, üzerinede gri bir sweatshirt çıkarmış, onları giyinmiştim hızlıca.
İşimi hallettikten sonra Sebastian'ın yanına, oturma odasına gittim. Vitrinde duran fotoğrafları inceliyordu.
Gülümseyerek elimi omzuma attım, ve bakmakta olduğu fotoğrafı inceledim. İrfan, ben ve Gözde'nin eski bir fotoğrafıydı.
Kafasını hafifçe bana çevirdi. "Ne kadar önce çekildi bu?" diye sordu ilgiyle. "3 sene önce, Gözde ve İrfan nişanlıydı o zaman." diye açıklama yaptım.
Kafasını sallayarak beni onayladıktan sonra fotoğrafı vitrine geri bıraktı, bana döndü. "Hiç değişmemişsin," dedi. "O günki kadar güzelsin." Bayılacağım.
"Teşekkür ederim." diye mırıldandım çekingen bir tavırla. Şu utanma işini ne yapsak? Yatakta falan mı çözsek acaba Seb?
Arsızca düşüncelerimi abartılı küfürlerle def ettikten sonra Sebastian'ın omzundaki elimi çektim. "Kahve içer misin?" diye sordum utangaçlığımın geçip, konunun dağılması adına.
"İçerim." diye yanıt verdiğinde gülümseyerek, "Yapıp, geliyorum." diyerek mutfağa doğru ilerledim.
Merhaba ben pancar!
Koridorda ilerlediğim esnada aynada gördüğüm kırmızı yanaklarıma ithafen söylemek istediğim tek şey, Ozan Tufan abimin özlü sözü; "Ya böyle bir şey olabilir ya? Böyle bir şey olabilir mi?" olmuştu. Saygılar...
Mutfağa girmemle derince soluklanmam bir olmuştu. Ne bu şiddet, bu celal be kızım? Sebastian Szymanski etkisi diyoruz sanırım buna.
Artık toparlanmam gerektiğini farketmemle birlikte dolaptan kahve kavanozunu çıkardım. Kettle'ın düğmesini açıp suyun kaynamasını beklemeye başladım.
