"ටේහයුන්.."
මුළු පරිසරයම නිස්කලංකයි මීක් සද්දයක් නෑ ඉඳි කට්ටක් බිම වැටුනත් ඇහෙන තරම්.
ඉර බැහැගෙන යන හවස් වරුවෙ උණුසුම් කෝපි කෝප්පයක් සමඟ පොතක් කිවමින් සිටි ටේහයුන්ගේ දැහැන බිඳ දමමින් ඒ කතා කලේ එයාගෙ හොඳම යාළුවා උන ජිමින්..
"කියන්න මිනී"
"මට අරහෙට යන්න ඕනේ."
ජිමින් කිව්වෙ ඔහුගේ දකුණු අතේ ඇඟිල්ලක් දිගු කර ඔවුන් ජීවත් වූ ස්ථානයට පෙනෙන තරමක් විශාල ගොඩනැගිල්ල දිහා බලන්.
"හ්හ්.. ඔහේට පිස්සු කියලා මම කලින්ම දැනගෙන හිටියා මිනී...පිස්සෙක් කියලා කොන් කරන්නත් බෑනේ ඉතින්." ටේහයුන් හිනා වුණා.
"මම ඇත්තටමයි කිව්වෙ ඔයාට බැරිද මාව එහාට එක්කගෙන යන්න එකම එක දවසකටවත්.."
ජිමින් තවමත් ගොඩනැගිල්ලේ එක් විවර වුණු කවුළුවක් දෙස බලාගෙන.
"පිස්සු කියවන්න එපා මිනී එහෙම හිතුනු හිතුනු වෙලාවට ඕවට යන්න බෑ"
ජිමින්ගේ මූණ නිකන්ම අඳුරු උනේ ටේහයුන්ගෙ ප්‍රතිචාරයත් එක්ක
ඒ ප්‍රතිචාරය ජීමින්ට පුරුදු උනත් ජිමින් වක්‍රා කාරව හෝ මොකක් හරි මාර්ගයකින් ටේහයුන්ගේ නිවසේ විසිත්ත කාමරයට තරමක් ඈතින් පෙනෙන මානසික රෝහලට යෑමට අවසර ඉල්ලන සෑම මොහොතකම ටේ එක එක අවස්ථා වල විවිධ උත්තර දෙමින් ජිමින්ගේ ගමන නැවැත්තුවා.
තමන්ගෙ එකම හොඳම යාළුවා බලන්න සෝල් වල ඉඳන් ටේහයුන්ගෙ ගෙදර ආවෙ පුංචි නිවාඩුවකට උනත් එයාගෙ ඒ සති දෙකක විතර පුංචි නිවාඩුව මාසෙක විතර දීර්ඝ නිවාඩුවක් උනා.
ඒකට හේතුව දවසක් ජිමින් විසිත්ත කාමරයට වෙලා පොතක් කියවන ගමන් ඉද්දි ජිමින්ගෙ ඇස් දෙක නතර උනේ ගොඩනැගිල්ලෙ කවුළුවකින් එබීගෙන හවසට ඉර බහින කොට අහසෙ වෙන ලස්සන වර්ණ විපර්යාසෙ දිහා බලන් හිටපු අහිංසක ඇස් දෙකක් තියන ලස්සන කොල්ලෙක් නිසා....
ඒ මොහොත.....
සමහර විට සුරන්ගනා කතාවක කුමාරයෙක් වගේ ලස්සන එහෙමත් නැත්තන් කඩවසම් කොල්ලා ජිමින්ගෙ හිත හෙල්ලුවෙ නෑ කියලා කිව්වොත් ඒක බොරුවක්
YOU ARE READING
PHYSICO
Fanfiction"මට අරහෙට යන්න ඕනේ." ජිමින් කිව්වෙ ඔහුගේ දකුණු අතේ ඇඟිල්ලක් දිගු කර ඔවුන් ජීවත් වූ ස්ථානයට පෙනෙන තරමක් විශාල ගොඩනැගිල්ල දිහා බලන්. "හ්හ්.. ඔහේට පිස්සු කියලා මම කලින්ම දැනගෙන හිටියා මිනී...පිස්සෙක් කියලා කොන් කරන්නත් බෑනේ ඉතින්." ටේහයුන් හිනා වුණා. ...
