Elementlerin Laneti

Bölüm 4

Babamın sözleri ile yola çıkmak üzere hazırlanmaya başladım. Yanıma birkaç günlük yiyecek ve su alacaktım. Çünkü alacağım diğer eşyalar beni ele verebilirdi. Dolabımdaki en yıpranmış kıyafeti üzerime giydim ve havanın iyice kararmasını beklemeye başladım.

Bu sürede ise babamla vedalaşmalıymışım gibi hisettim ve onun yanına gittim. "Neden bilmiyorum ama seninle şimdiden vedalaşmam gerektiğini hissediyorum. Sanki sana başka bir zaman elveda demeye fırsatım olmayacakmış gibi. Bu gidişim temelli değil tabii ama sanki geri dönünce seni bulamayacakmışım hissini göz ardı edemiyorum."

Nemli gözlerle söylediğim bu sözlerden sonra babam bana sıkıca sarıldı. "Seni bekleyeceğim. Ne zaman dönersen dön beni burada bulacağına söz veriyorum." Bu işin duygusal olarak beklediğimden daha zor olacağını yeni kavrıyordum. 68 yıldır babamdan bir gün bile ayrı kalmamıştım. Şimdi ise en iyi ihtimalle bile ondan günlerce ayrı kalmam gerekecekti.

İntikam duygusu ile yaptığım planımdaki eksiklikleri o an fark edememiştim. Göz rengimin değişmesi ya da babama duyacağım derin özlem gibi şeyleri düşünememiştim. Şimdiye kadar planımın eksikliğini bana gösteren ve bu eksikliği kapatmamı sağlayan kişi babamdı. Fakat artık o da yanımda olmayacaktı.

Bir süre daha babamın yanında oturduktan sonra yola çıkma vaktimin geldiğini anladım. Hazırladığım yemekleri ve bir miktar suyu yanıma alıp yola çıktım. Artık bunun geri dönüşü yoktu. Kapıdan dışarıya adım attığım anda bu ihtimali yok etmiştim. Artık sadece önüme bakmalı, planıma odaklanmalıydım. Çünkü eğer geçmişi düşünürsem sadece kendime zarar verirdim.

Sınıra nasıl ulaşmam gerektiği ile ilgili pek bir fikrim yoktu. Sadece ilerleyecektim. Nereye gittiğimi bilmeden, hedefime yaklaştığımı umut ederek yoluma devam edecektim. Üstümde evden ilk defa çıkmanın verdiği korku ve aynı zamanda yeni yerler görebilecek olmanın verdiği heyecan vardı.

İnsanlar gece saat geç olmasına rağmen sokaktaydılar. Anlaşılan kimse karanlıktan korkmuyordu. Ben ise karanlıktan korkuyordum bu yüzden evlere yakın yerlerden ilerliyordum. Bu yaşadığım çevrede yakalanma ihtimalimi arttırıyordu fakat başka seçeneğim yoktu. Gün aydınlanınca buralar daha da işlek olur. O zaman yola çıksam birilerinin beni fark etmesi kaçınılmaz olurdu.

Bir süre daha ilerledim. İşin zor kısmının bitmesine az kalmıştı. Çünkü bir süre sonra beni tanıyan insanların olduğu bölgeden ayrılacaktım. O bölgeyi aştıktan sonra yiyecek ve içeceklerimi bırakarak daha kolay sınıra ulaşmamı sağlayacak bir yol bulabilirdim.

Bu yüzden biraz daha hızlı ilerlemeye başladım. Çevrenin geri kalanına nazaran daha karanlık bir sokağa girdiğimde içinde eşyalarımın bulunduğu çantayı çöpe attım ve koşmaya başladım. Planım sınıra ulaşmayı beklemeden başımın dertte olduğuna birilerini inandırmaktı.

Bir süre hiç durmadan koştum. Suyumun tamamını çöpe attığım için kendime lanet okuyordum. En azından yanımda biraz su bulunsaydı koşmak için daha fazla güce sahip olabilirdim. Koştuğum bu süre boyunca karşıma kimse çıkmamıştı. Hem çok yorulmuş hem de çok susamıştım. Biraz dinlenebilmek için bir bank ararken bir arkadaş grubunun yokuşun aşağısındaki silüetlerini gördüm. 

İçimdeki son güç kırıntısını da onların yanına koşmak için harcadım. Çok geçmeden beni fark ettiler. Uzaktan seçebildiğim kadarıyla yüzlerinde merak ve endişe vardı. Rol yapmamı fazla gerektirecek bir durumda değildim. Çünkü gerçekten çaresizdim. Onlar bana yardım etmezse evlerin kapısını çalarak su ve yardım isteyecektim.

Yanlarına ulaştığımda yorgunluktan sesime yerleştirmekte zorlanmadığım bir endişe ile "Lütfen bana yardım edin. 68 yıl önceki savaşta bir komutan tarafından kaçırıldım. Ellerinden kurtuldum fakat peşimdeler. Beni yakalamaları an meselesi. Ben Aesclin'de doğdum fakat doğduğun vakit savaş vakti olduğu için beni o savunmasız halimle kaçırdılar. Şimdi ellerinden kaçtığım için beni öldürmek istiyorlar. Lütfen yardım edin."