One Shots • VeyKen (Gönül Dağı)

Bölüm 25 - Yeni Vedalar

"Yav Cemile'm tamam bak abartma! Rahatım işte!" dedi Veysel isyanla, bir eli havadayken. Eşinin arkasına üçüncü yastığı koyan Cemile gözlerini devirdi.

"Veysel'im ne var yani şunu da koysam? Allah Allah... Sen de her şeye söyleniyon he."

Veysel iç geçirerek sessiz kaldı. Geri çekilen Cemile, yatağa göz gezdirirken mırıldandı:

"Böyle daha iyi..." Sonra gülümseyerek başını salladı, kendini tebrik edercesine. "Güzel."

Yüzündeki mutluluk resmen gözlerine yansımıştı, dinmek bilmeyen bir parıltı vardı kahvelerinde. Veysel hafifçe güldü.

"Cemile'm bak biz iki gündür çok mutluyuz, valla bir iş gelecek he başımıza."

"Ay ağzından yel alsın cankuşum ya, denir mi öyle?" diye kızdı Cemile, sonra kenardan çantasını aldı. "Ben bir anamlara bakayım, Kenan abi de geli- Heh, geldi!"

Odadan içeri giren Kenan'ı gördüğü anda Veysel hafifçe doğrularak gülümsedi. "Gel abi gel."

"Oo, bakıyorum neşelisiniz bayağı?" diye güldü Kenan, ikiliye bakarak. Kardeşinin ve yengesinin yüzlerindeki bu saf, katıksız mutluluğu görmeyeli çok uzun zaman olmuştu. "Ben hiç bozmayayım isterseniz-"

"Yav sen mi bozacan bizim neşemizi Allah aşkına ya, anca arttırırsın." dedi Veysel, eliyle 'gel' hareketi yaparken. "Geç otur hadi."

"Hee Kenan abi sen geç, hazır sen buradayken ben de bir aşağıdakilere bakayım."

"Tamam hadi bakalım." diye gülümsedi Kenan, yatağın diğer tarafına geçip sandalyeye oturarak. "Git sen, ben buradayım merak etme."

"Sağolasın abi." Veysel'e son kez gülümseyen Cemile odadan dışarı çıkıp kapıyı kapattı ve kardeşleri yalnız bıraktı.

O çıktığı anda Veysel abisine döndü, heyecandan dolup taşıyordu sanki. "Ee? Ne zaman ameliyat?"

"Oğlum bir sakin, atlı kovalamıyor ya peşimizden." diye güldü Kenan. Veysel elini kaldırdı.

"Valla abi benim artık bekleyecek sabrım falan kalmadı, bir an önce olsun şu ameliyat da sonrasına o zaman bakarız. Bugün olacak de'mi bak?"

"Evet evet, merak etme. Bir saat sonra alacaklar ameliyata."

Abisinin normal tutmaya çalıştığı sesi ve kurduğu cümle üzerine Veysel kaşlarını kaldırdı, yüzündeki gülümseme yavaşça kayboldu.

"Alacak-lar derken?" dedi sorgulayan bir sesle. "Sen?"

"Yok, ben girmeyeceğim." diye mırıldandı Kenan. Veysel'in kaşları çatıldı.

"O niyeymiş?"

"E abicim ben fizyoterapist değilim ki." dedi Kenan sakince. "Bu benim alanımın dışında bir ameliyat, girsem bile bir şey yapamam."

"Olsun abi, yanımda dursaydın en azından?" diye üsteledi Veysel. "Hatırlasana, Halime yengemin ameliyatında da bir şey yapmamıştın ama girmiştin yine de. Bunun ne farkı var?"

Kenan cevap vermedi, bakışlarını kaçırdı. Veysel iyice kuşkuya düşerken doğruldu yerinde.

"Bana bak..." Kenan'ın ona dönen mavilerine şüpheyle baktı Veysel. "Bir sıkıntı yok de'mi? Ha?"

"Yok oğlum ya, telaşlanma hemen." diye gözlerini devirdi Kenan. Ama halinden, tavrından bir şey olduğu fazlasıyla aşikardı.

"Abi." dedi Veysel uyarırcasına. "Bak ben seni tanıyom. Gözünü kaçırışından bile anlıyom ne olduğunu. Çıkar bakayım o ağzındaki baklayı."