Bir başka gün. Her zaman ki gibi yeni evimde uyandım. Sen. Sen yoktun, yani ben görmedim. Pencereleri açtım hava soğuktu. Hala bu kasabada neden kimsenin dışarı çıkmadığını merak ediyordum. Ve seni. Neden senden başka kimse karşıma çıkmadı diye düşündüm. Evde tek başıma hep canım sıkılıyordu. Biraz kapının önüne çıktım ve küçük bir kız çocuğunu gördüm. Yanına gittim.
"Merhaba küçük kız."
"Merhaba... Sen kimsin?"
"Ah ben şurda ki eve yeni taşındım. Senin adın ne bakalım?"
"Adım Lina..."
"Bende Felix. Memnun oldum..."
Sonra arkamdan bir ses geldi.
"Lina! Sana yabancılarla konuşma demedim mi?! Hemen eve gel!"
Sanırım bu kızın annesiydi. Kız koşarak gidince tekrar eve yürüdüm ama senin evin hala boştu. Nerdeydin? Biraz kitap okudum. Zamanın nasıl geçtiğini fark etmemiştim ki kapım çaldı. Sendin. Neden?
"Hey Felix!"
Kapıyı açtım.
"Bişey mi oldu?"
"Yanına gelmem için illa bişey mi olması lazım?"
"Şey hayır tabii ki... İçeri gel."
İçeri girdin ve kitap okurken oturduğum yere oturdun bende karşında ki koltuğa attım kendimi.
"Seni buraya hangi rüzgar attı?"
"Canım sıkıldı geldim... Bu kadar."
"Peki o zaman içecek bir şeyler ister misin?"
"Hayır sağol..."
"Tamam... Kurabiye?"
"Gerek yok."
"Ne yapıcaksın o zaman."
"Seni izleyeceğim."
"Ne?"
Sözlerine şaşırmıştım tabii. Başımı öne eğdim ve gözlerine baktım.
"Benimle dalga geçme. Ne istiyorsan söyle."
"Söyledim ya. Seni izlemek istiyorum."
"Hey saçmalamayı kes ve bana öyle bakma."
Bana olan bakışın artık nefret değil gibiydi. Gözlerin o kadar güzeldi ki. Sana birden ne oldu?!
Aşk bu Felix...
★
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
