O gece bana yardım etmedin tabii.
Bende ne yapayım yıkık dökük evde öylece oturdum ve sabah olmasını bekledim.
Yapacak bir şey olmayınca uyuyakladım.
Tekrar bir şafak vakti havanın soğukluğu yüzünden uyandım.
Etrafa baktım fakat hala kimse yoktu.
Burda insan yaşıyor muydu bilmiyordum bile.
"Hey sen!"
Arkamdan gelen sesle irkilmiştim.
Ama sen olduğunu anlamıştım.
"Ne istiyorsun?"
"Seni."
"Efendim."
"Anlama kıtlığın mı var? İçeri gel."
"Ah afedersin. Teşekkürler..."
O soğuk hava da yapacak başka bişeyim yoktu.
Hemen eve girdim.
İçeride senden başka kimse yaşamıyor gibiydi.
Küçük bir ev.
Başka hiçbir şey yoktu.
"Burda mı yaşıyorsun?"
"Çok mu tuhaf geldi?"
"Yok hayır sadece alışık değilim."
"Belli oluyo."
Bana davranışın çok kötüydü bana olan kinin neden bilmiyordum.
Evin içinde oda falan yoktu.
Sadece kapının karşısında bir yatak vardı.
"Beni evine çağırdığın için teşekkür ederim."
"Önemli değil... Sen şurda uyu."
"Bu senin yatağın değil mi?"
"Benim işim var. Sen burda kal biyere ayrılma ve hiç bir şeye dokunma."
"Bir dakika! Sen nereye gidiyorsun?"
"Bu seni ilgilendirmez."
Kapıyı vurup evden çıktın.
Bunu neden yaptın?
Bir şey demeden yatağa girdim ve uyudum.
Yaklaşık 4 saat sonra senin sesini duydum.
"Artık uyanacak mısın?"
Gözlerimi araladığımda önümde oturduğunu gördüm.
"Saati fark etmedim özür dilerim."
"Artık uyandıysan evimden defol."
"Hey! Senin bana olan davranışlarından bıktım artık! Yabancıyım diye ilk önce bir şey demedim ama artık sıkmaya başladı!"
Aniden gülmeye başladın.
Bu sinir bozucuydu.
"Komik olan ne?"
"Benim evimde bana mı bağırıyorsun sen?"
Bana doğru yürüdün.
Tabii ki biraz irkildim çünkü ne yapacağını bilmiyordum.
"Evimden gitmen için 10 saniyen var."
"Senin evine kalmadım."
