KALP ACISI

~2.bölüm~

Gerçekten de bazen ölüm Hayatın son noktası değil bazen insanlar öldükten sonra bile huzur vermezler bir insanın ruhuna bile saygı göstermezler

Uyandım gözümü açtığımda bembeyaz bir ışık sonra etraf daha da netleşti bir yatakta uzanıyordum bedenim sanki uyuşmuş gibiydi gözlerimi açtığımda yanımda bir hemşire vardı. Beni gördüğünde hemen dışarı gidip doktoru çağırmaya başladı doktor geldiğinde ''günaydın emira hanım kendinizi nasıl hisediyorsunuz'' diye sordu ilkini anlayamadım sonra ''kendimi biraz yorgun hissediyorum sanki bütün vücudum uyuşmuş gibi'' dedim. Gözümü kontrol ettikten sonra'' Tamam aileniz geldiğinde ailenizle konuşup bilgi vereceğim kendinizi daha iyi hissettiğinizde çıkış işlemlerinizi yapabiliriz.''dedi sonra odadan çıktı.

Ben ve düşüncelerimi o odada yalnız kalmıştık ne düşüneceğimi bilmiyordum aslında sonra aklıma kaza anında yanımda Figen'in ve Tarık abimin de olduğu geldi yataktan kalkmak istedim. Tam doğruldum ama başım döndü yapamadım bir süre ben merakım ve düşüncelerim o odada yalnızdık.

Bir süre sonra büyük babam, babam, ufuk abim geldi. Büyük babam odaya girer girmez'' Hanım Ağam iyisinizdir inşallah'' dedi. "İyiyim ağam Sizi sormalı" dedikten sonra hepsinin yüzü bir değişti sanki benden bu cevabı beklemiyorlarmış gibi yanlış bir şey mi yapmıştım acaba diye düşündüm sonra abim ortamın gerginliğini atmak için" Oh çok şükür iyisin"dedi. Ben de "Beni buradan çıkartırsanız daha iyi olacağım galiba" dedim bunalmaya başlamıştım. Abim de" Hele bir doktorla konuşalım bakarız çıkıyor musun diye" dedi sonra odadan çıktı.

O odada ben ve düşüncelerim yine yalnız kaldık. Çok düşündüm Neden şaşırdılar bir şey mi var benden bir şey mi saklıyorlar diye sonra

Saçmalama ya bir şey olsa senden saklarlar mı?

dedi iç sesim. Aslında doğruyu söylüyordu çok fazla düşünüyordum.

Kapı açıldı içeriye doktor ve abim birlikte girdi. Babamlar dışarıdaydılar. Abim "küçük hanım buradan gitmek istiyor Doktor Bey acaba istirahat suresini uzatabilir miyiz" dedi alaycı bir şekilde doktor "bir test yapalım da gidiyor mu kalıyor mu bakarız"dedi. Değerlerime baktı ve gidebileceğimi söyledi Ben de hemen cevabı yapıştırdım"Ufuk abiciğim betim benzin atmış istersen seni yatıralım hastaneye" Tabii Ufuk Yöksel durur mu "Almayayım canım kalsın"dedi.

Çıkış işlemlerimizi yaptık. Ben hala kendimde değilim zar zor yürüyorum arabaya bindik arabada ıssız bir sessizlik hakimken o sessizliği bozan ben oldum "Ufuk abi Tarık abimle Figen neredeler, biz kaza yaptığımızda onlar da yanımdaydı" İlkin kimseden bir cevap gelmedi sonra Ufuk abim" evdeler İyiler Canım onlar senden önce çıktılar" dedi. Içim biraz rahatladı en azından iyi olduklarını biliyorum ve eve gittiğimde onları göreceğim.

Eve geldik araba durdu. Ufuk abimin yardımları sayesinde arabadan indim. Dedem ve babam önde olmak üzere eve girdik. Avlu'da kimse yoktu. Ufuk abimden beni odama çıkarmasını istedim merdivenlerden çıktık odaya girdik bana "Şimdi sen biraz dinlen bir ihtiyacın olursa seslen buradayım"dedi ve odadan çıktı.

Çok yorgundum hemen kıyafetlerimi çıkartıp o hastane havasının üzerinden atmak için banyoya girdim İhtiyaçlarımı giderdikten sonra çıktım saçımı kuruttum ve dolaptan çıkardığım eşofmanlarımı giyerek kendimi uykunun ellerine teslim ettim.