Jesteśmy opuszczeni jak zabłąkane dzieci w lesie.
Kiedy stoisz przede mną i patrzysz na mnie, co wiesz o moich bólach i co ja wiem o twoich? A gdybym padł przed tobą na kolana i płakał, i opowiadał, co wiedziałbyś o mnie więcej niż o piekle, które ktoś określił ci jako gorące i straszne? Już dlatego my ludzie powinniśmy stać naprzeciw siebie tak zamyśleni i współczujący, jak przed wejściem do piekła.
Franz Kafka: List do Oskara Pollaka
CZYTASZ
Mimoza
RomantikDziewczyna po toksycznym związku próbuję zacząć życie na nowo. Dawne rany nie pozwalają się, jednak zagoić. Pomimo nachodzenia ją przez byłego partnera wraz z pomocą osób trzecich, wchodzi na nową drogę życia. Ale może droga przez kwitnące złociste...
