BEN GERÇEĞİ SÖYLÜYORUM

2. Bölüm

...
Herkes sustu ve terasa doğru baktı, donup kalmıştım. Yavaşça terasa doğru yürüdüm, çok korkuyordum, yavaşça teras kapısını açtım, Güneş orada değildi, teraslan aşağıya baktım ve güneşin beyaz elbisesi artık kırmızı bir şekilde yerde yatıyordu "Hayır hayır, HAYIR!" Annesi koşarak terasa geldi, donup kaldı ve bağırarak ağlamaya başladı, hemen telefonumu çıkardım ve ambulansı aradım. Koşarak binadan çıktım. Güneş'in olduğu yere gittim, ağlayarak ambulansı bekliyordum.

Ambulans geldi ve Güneş'i alıp götürdüler, arkalarını arabayla gidiyorduk. Hastaneye gittik, Güneş'i içeri götürdüler, bize ise polis soruşturmayı alacaktı, karakola gittik ve ifade verdik. "Neredeydiniz" "Doğum günü partisi" ameliyatta ki kız kim?" "Doğum günü kızı." "Nerede buldunuz?" "Evin terasındaydı, sonra Çığlık sesi geldi ve koşarak baktım, aşağı düşmüştü" "Tamam çıkabilirsin." Çıktım ve hastaneye geri döndük, Güneş ameliyata, alınmıştı kapının önünde ağlayarak bekliyordum. Saatlerce bekledim ne bir doktor, ne bir hemşire  geldi bilgi vermek için, çok korkuyorum, ya öldüyse ölmesini istemiyorum şom ağzımı si****m niye ölümlü dünya dedim ki bu kadar aptal olamam

2 saat olmasına rağmen gelen geçen yoktu. Ağlamaktan gözlerim şiştiği için tuvalete gidip elimi yüzümü yıkadım. Ameliyathanenin önünde beklemeye devam ettim, annem artık gidelim diyordu ama ben lazımsa tüm gün bile kalırdım. Bir kadın doktor dışarı çıktı, "Güneş hanımın yakınları burda mı?" "Biziz" diye bağırdım. "Üzgünüm ama Güneş'i kaybettik."
“NEE!!  ŞAKA DİMİ, O ÖLEMEZ’’ ‘’Üzgünüm yapabileceğimiz hiçbir şey yok.’’ Polisler geldi otopsiye alınacakmış ve otopsinin sonuçlanması da bir gün sürermiş, öğrenmek isterseniz yarın karakola gelin dediler.

Eve gittik, tüm gece ağladım. Sabah olunca okuldan izin aldım ve gitmedim. Annem ve Güneş’in annesi ile karakola gidip otopsi sonucunu sorduk, intihar dediler. ‘’Benim kızım intihar etmez, hayır!’’ ‘’Hanım efendi yapabileceğimiz bir şey yok.’’ Yapıcak çok şey var, çünkü  o intihar etmez, etmedide. Bir insan neden intihar etcek olsa o kadar mutlu ve o kadar güzel hazırlanmış bir günde intihar  ederki.

Polis çok net konuşuyordu ama umrumda değil. Güneş intihar etmedi, bunu kanıtlayacağım.   “Güneş’in intihar ettiğinin kanıtı var mı?” “öldürüldüğüne dair bir kanıt bulamadık ve otopside darbe gözükmüyor.” “O intihar etmedi bunu biliyorum” “Hanfendi lütfen mantıklı düşünün, bunun başka açıklaması olamaz.” “Bir gün bunu kanıtlayacağım bekleyin.”

Ben intihar etmediğini biliyorum, ne derse desinler intihar etmedi. “Anne sen bana inanıyormusun?” “ Kızım mantıklı düşünemiyorsun” “sendemi kanıtlayınca görürsünüz.” “peki görelim”

2 gün sonra…
Cenazeye geldik, ben ve Güneş’in annesi dışında kimse ağlamıyordu. Cenaze namazı kıldık ve Güneş’i gömdüler. Artık en yakın arkadaşım yoktu. İntihar deselerde, onu öldürdüler. Bana inanmıyorlar, beni dinlemiyorlar ama ben gerçeği söylüyorum, küçüğüm diye mi dinlemiyorlar, bu çok saçma, biriyle yada tek başıma bu işi kanıtlarsam bana inanırlar mı?  Bana destek sağlayacak birini bulmalıyım ama LGS’ye hazırlanmalıyım, bu sene yapamam. Hem lisede daha mantıklı düşünürüm gibi geliyor bana. Lisede kesinlikle kanıtlayacağım. Bana inansalar herşey daha kolay olurdu sanki. Tek inandığım şey ben gerçeği söylüyorum.
İnansınlar veya inanmasınlar umrumda değil ben bunu kanıtlayacağım. Güneş öyle bir günde intihar etmez. Çok mutludu resmen ışık saçıyordu, niye intihar etsin hem intihar etmesi içindr bir sebep yok.