The Haunted Kingdom

Κεφάλαιο 18| Got a sense I've been betrayed

Vanessa's POV

Αφού γυρίσαμε σπίτι, ζωντανές, ευτυχώς, από την οδήγηση της ξανθούλας εγώ έμεινα σπίτι της μαζί με τον Nik για προφανείς λόγους.

....

Είναι αργά το βράδυ και κατεβαίνω κάτω να πιω νερό, όπως περνάω από το σαλόνι βλέπω την Alexa να κάθεται μόνη της στον καναπέ κοιτώντας το κενό. Την πλησιάζω, κάθομαι δίπλα της, ξεφυσάω και την κοιτάω.

"Γιατί είσαι ακόμα ξύπνια ξανθούλα μου;"Λέω και δεν με κοιτάει καθώς έχει χαθεί στο κενό. Δεν μιλάει καμία για τα επόμενα πέντε λεπτά έτσι αποφασίζω να πάρω τον λόγο. "Ξανθούλα μου... δεν μπορώ να καταλάβω τον πόνο που νιώθεις με αυτά που έχουν συμβεί τελευταία και δεν νομίζω να μπορέσω ποτέ να καταλάβω πόσο μεγάλο πόνο κρύβει η χρυσή καρδούλα σου αλλά μπορώ μόνο να σου υποσχεθώ κάτι.." Της λέω σιγανά και γυρνάει και με κοιτάει χωρίς να λέει τίποτα,το χέρι μου τοποθετεί μια τούφα από το μαλλιά της πίσω από το αυτί της. "Ότι και εάν συμβεί από εδώ και πέρα, θέλω να ξέρεις ότι εγώ θα είμαι δίπλα σου. Οτιδήποτε και εάν σε απασχολεί θα προτιμούσα να μου το πεις πάρα να το αφήσεις να σε βασανίζει... το ξέρω ότι δεν ανοίγεσαι σε κανέναν για τα προβλήματα σου και ότι νιώθεις ότι είσαι ένα εμπόδιο αλλά καρδιά μου είσαι τα πάντα αλλά εμπόδιο,τουλάχιστον για εμένα δεν είσαι." Της λέω με ένα μικρό χαμόγελο και με κοιτάει και διακρίνω τα μάτια της πόσο κουρασμένα και ταλαιπωρημενα είναι αλλά η κενή έκφραση της προσπαθει να το κρύψει."Αχ ξανθούλα μου, τον ξέρω τον πόνο όταν χάνεις το παιδί σου και σε καταλαβαίνω. Ψέματα δεν θα σου πω... ο πόνος δεν θα φύγει ποτέ θα μείνει εκεί να σου θυμίζει ότι υπάρχει ένα κενό στην καρδιά σου.
Σκέψου όμως... τι θα ήθελε η Stefanie και ο Enzo; Να δούνε την μαμά τους διαλυμένη ή να την δούνε να ζει για αυτούς; Σκέψου το καλά ξανθούλα... ότι θες είμαι εδώ." Λέω και της δίνω ένα φιλί στο μέτωπο, σηκώνομαι για να ανέβω επάνω.

"Μη φύγεις." Η φωνή της με σταματάει. "Μη με αφήσεις μόνη μου." Με κοιτάζει σαν μικρό παιδί, δεν μπορώ να της πω όχι και να θέλω.

"Δεν θα πάω πουθενά." Κάθομαι ξανά στον καναπέ, δεν μιλάω όμως άλλο, αυτή την φορά θα περιμένω εκείνη να μιλήσει πρώτη.

"Το φοράς." Χαμογελάει λίγο παρατηρώντας πως φοράω το κολιέ που μου είχε δώσει.

"Φυσικά και το φοράω, είπες πως ήταν πολύτιμο για εσένα, για αυτό το φοράω και το προσέχω σαν να είναι το πολυτιμότερο δώρο που μου έκαναν." Της απαντάω χαμογελώντας και εγώ λίγο πιάνοντας το κολιέ. Εκείνη παίρνει μια βαθιά ανάσα και κοιτάζει κάτω.