KALBİM KATRAN KARASI (anlaşmalı evlilik) düzenleniyor

BÖLÜM 3: BERRE

❝Kalbim Katran Karası❞

3.Bölüm

Gözlerinde olan kırgın bakışlar hiç olmayacak şekilde kalbimi kırdı. Ben bugün sevmediğim bir adamı üzdüğüm için kırıldım. Amacım Baran'ı kırmak değildi. Onu umursamıyordum ama onun benim yüzümden üzülmesini istemezdim. Hatta kimsenin benim yüzümden kendini kötü hissetmesini istemem. "Özür dilerim." diye mırıldanıp önüme döndüm.

Daha fazla yüzüne bakıp kendimi de üzmek istemiyordum. "Dileme." diyen sesi kulaklarıma dolarken ben sesimi dahi çıkartmadım. "Sen artık kendini kötü hissetme diye bütün bunlar." Fısıldayarak söylediği sözlere anlam veremedim. Daha fazla olayın aramızda kalmasını istemedim ve cevap vermedim.

Araba hareket etmeye başladığında başımı cama çevirip dışarıyı izledim. Kalbimde ağır yükler taşırken hayatıma nasıl devam edecektim? Ben ne kadar kötü şeyler yaşasam da Mustafa'ya olan sevgim bitmemişti.

Ona karşı bitmek tükenmeyen sevgimin devam etmesi de midemi bulandırıyordu. Kendimden iğrendiğim gibi nefrette ediyordum. Belki diyorum kendime, beni yakın arkadaşımla aldatırken buna şahit olsaydım işte o zaman ona olan sevgim buzun güneşte eriyip, hiç var olmamış gibi ortadan kaybolmasına neden olurdu ama ben görmedim.

Sadece duydum. Sevdiğim adamın dudaklarından dökülen kelimeler kalbime batarken, duydum. Kalbimi bin parçaya ayıran kelimeleri ondan duyarken o günü asla unutmayacağıma yemin etmişken, Mustafa'yı gördüğüm an sanki unutmuştum.

Kendime hatırlatmakta zorlandığım cümleleri tekrar hatırladığımda da ben artık eski ben değildim.

"Derya!" Kolumda hissettiğim baskı canımı acıtmasa da varlığını hissetmiştim. Ne zaman kapattığımı unuttuğum gözlerimi açtığımda görüş açıma titreyen ellerim girdi. Gözlerimi yan tarafa çevirdiğimde onu gördüm.

 Bana endişeyle bakan Baran'ı. Bana olan teması beni rahatsız ederken, kolumu hızlıca kendime çektiğimde bedenimin titrediğini daha iyi hissetmeye başladım. Ellerimi yumruk yapıp titremenin durmasını beklemeye başladım.

"Bana dokunma!" Sesim olduğum durumdan titrek çıkarken kendimi duran arabadan dışarı çıkarttım. Daha fazla kendimi sıkmak istemiyordum. Yanaklarımdan akan yaşlar her şeye isyan ederken hıçkırmaya başladım. Topraklı zeminde ayaklarımı sürüyerek ilerledim.

Zemin ayaklarımın altından kayarken en son gördüğüm şey ilerideki ağaçlık alandaki yeşil ağaçlardı.

∞

"Hamile olabilir bunu net bir şekilde teyit etmemiz gerekiyor." Duyduğum kadın sesiyle gözlerimi yavaşça açtım. Uzandığım yerde doğrulmaya çalıştığımda görüş açıma giren el buna izin vermedi.

Başımı kaldırdığımda gördüğüm yüz Baran'ındı ama yüzünün aldığı hal hiç iyi değildi. Korkuyla bana bakan gözleri bir anlık karnıma indi. Az önce doktorun söylediği sözler kulaklarıma dolduğunda inkâr etmek için ağzımı açtığım an Baran konuştu. Başını doktora çevirip, "Bize biraz müsaade edin." dedi.

Doktor hafifçe başını salladı ve "Tabii Baran Bey." dedi.

Doktorun Baran'ı tanıması, davranışları dayımın yatırım yaptığı özel hastanelerden birinde olduğumuzu kanıtlar nitelikteydi. Çıkan doktorun ardından Baran, ellerini beline yerleştirip odada volta atmaya başladı.