Hepiniz amk muahh♡
$$$
Minho dan
Bütün öğrencilerin soyunma odasına ilerlediğini görünce merak edip bende oraya doğru gittim. Büyük bir kalabalık toplanmıştı. Bu merakımı daha da arttırdı.
Öğrencilerin arasından sızıp ilerlemeye başladım. En önde Jeongini görünce yanına gittim.
Gözüm sadece Jeonginde olduğu için ilk başta olanları anlayamadım. Sonra Jeongin yüzüme bile bakmadan kalabalığın tam ortasına ilerleyince döndüm gerçekliğe.
Gözlerim onu takip ederken gördüm Jisungu. Ellerinde bir kaç damla kan vardı. Üstündeki gömleğin önü tamamen açıktı.
Gözlerimi yavaşça yüzüne çıkardım. O zaman fark ettim onunda bana baktığını. Bakışları çok şey anlatıyordu sanki ama anlamıyordum. Sadece onu böyle görmek beni üzmüştü.
Müdür yardımcısı, Jisungla beraber yanında Kai yi ve Jeongini de götürmüştü. Jeonginin peşinden gitmek istedim lakin boşa çaba olacağını biliyordum. Bende hocaların kalabalığı dağıtmasına yardım edip sınıfıma geçtim.
Jisung dan
Sandalyede oturmuş ellerimi izliyordum sadece. Jeongin ise gömleğimin önünü ilikledikten sonra yanıma oturmuş benimle konuşmaya çalışıyordu.Kai ise karşımızda uslu uslu oturuyordu.
Müdür annemle olan konuşmasını bitirince koltuğuna oturdu.
"Konuştum annenle Han Jisung. Biraz sonra burda olur. Okuldan atılacaksın. Ne bir işe yaradığın var, ne de derslerin iyi!? Kardeşini örnek al biraz!"
Elimi yumruk yapıp sustum. Çok şey söylerdim ama kalp kırardım. O yüzden susmayı seçtim.
Jeongin sıkıca yumruk yaptığım elimi tuttu.
"Efendim, bu defalık abimi affetseniz olmaz mı? Hem hata onda değil ki, o kendini savunmuş sadece."
"Sen okulumuzun parlak öğrencilerindensin Jeongin. Böyle boş şeylere vakit harcama. Hadi dersine git."
"Ama efend-"
"Dersine git Han Jeongin."
Jeongin elini benden ayırıp yavaşça oturduğu yerden kalktı. Gitmek istemiyordu, beni yalnız bırakmak istemiyordu biliyorum ama hayat adil değil işte.
Hiç bir zaman Jeongini kıskanmadım. Aksine gurur duydum,hep destekledim. Lakin hayat beni bir böcek gibi ezdi her defasında. Jeongine abi olmamı yakıştıramadı çoğu kişi. Kısacası o güneşti, bense sönmüş bir yıldız yanında...
Kapı 3 kez tıklatıldı. Kapı açıldığında içeriye dolan hoş koku ile annemin geldiğini anlayıp kafa mı kaldırdım.
Buruk bir gülümseme ile bana bakıp yanıma oturdu. Kafamı eğip ağlamamak için dişlerimi sıktım.
"Hoş geldiniz Bayan Han."
"Hoşbulamadım pek Bay Kim?"
Müdür histerik bir gülüş sundu anneme.
"Sizin bu sorumsuz oğlunuz yine olay çıkardı. Şu çocuğun haline bakın! Ne hale getirmiş yüzünü."
"Benim oğlum gereksiz yere hiç bir şey yapmaz Namjoon bey. Yaptıysa vardır bir bildiği. Hiç sordunuz mu neden dövdü diye?"
Odayı sessizlik sardı bir kaç dakika. Sonra yine o gıcık müdürün sesini duydum.
"Sormaya gerek mi var? Hiç bir sebepten bu kadar dövülür mü?"
